037 : Old times

Lays' Point Of View

Als ik die ochtend ontwaak is door mijn wekker, hoor ik lawaai in de kamer. En zacht gepraat, wie zijn dat? Slaperig wrijf ik in mijn ogen en geeuw. Voorzichtig kijk ik boven het deken en zie Bill op het voet einde zitten. Tom zit tegenover hem en lacht zacht. Bill wrijft door zijn haren en ik zie dat hun ook net wakker zijn. Dat zie je aan de slaperige oogjes, verwarde haren en natuurlijk hun kledij. Stiekem kijk ik naar Tom die er 's ochtends echt schattig uitziet. Niet iets wat ik zou toegeven.

'Zeg, slaapkop!' hoor ik en voel een gewicht op me springen. 'Ga van me af!' brom ik. Hij trekt het deken omlaag en lacht me zwakjes toe. 'Hallo.' zeg ik en hij drukt een kusje op mijn wang. We komen overeind en Tom kijkt me aan. 'ehm,..goeie morgen.' zeg ik stotterend en krab aan mijn achterhoofd. 'Je hebt het gister goed opgenomen voor Bill, dank je.' zegt hij enkel. Ik knik en hij staat op. 'Ik laat jullie even.' vervolgt hij, terwijl hij z'n ogen niet van me lost. Het is vrij strak, bijna emotieloos. 'Oké.' en hij loopt weg.


Ik kijk naar Bill en hij staart naar het dekbed. 'Ben je niet kwaad op me?' vraag ik dan maar en wrijf over zijn arm. 'Nee, je had gelijk.' zegt hij met trillende stem en ik knuffel hem. 'Lays', denk jij dat ik ooit nog iemand zal vinden?' Zijn ogen staan troebel en ik glimlach. 'Ik ben zeker dat jij iemand vind die om je geeft Bill en die met haar hele hart van je zal houden.' Hij zucht en kijkt omlaag. 'Hoe weet je dat zo zeker?' Ik lach en sta op. 'Omdat lieve Billa, jij een geweldig persoon bent, je bent behulpzaam, lief, zorgzaam, schattig en knap.' Hij glimlacht en haalt zijn schouders op. 'Misschien heb je inderdaad wel gelijk.' Lachend gooi ik een kussen naar zijn hoofd. 'En een tikkeltje egoïstisch.'grijns ik, voordat ik de badkamer inloop.


Aan de ontbijttafel schuiven ik en Bill als laatste aan en beginnen ze meteen een gesprek. Het lijkt alsof de sfeer in de groep terug is zoals die vroeger was, zonder haar erin. Bill lijkt haar wel vergeten als hij met z'n vrienden praat en kan terug tegen de grapjes die ze over hem maken. Zelfs tussen mij en Georg lijkt alles verleden tijd. Nou, niet echt verleden tijd, maar we praten er niet over. Ik ben het nog steeds niet vergeten. Enkel Tom is er niet echt bij met zijn hoofd, hij heeft bijvoorbeeld als enige 1 enkel broodje op met wat kaas en tomaat.

Ik maak me toch wel zorgen om die jongen, hij lijkt ongelukkig. Als hij opkijkt, schrik ik toch wel op. Hij kijkt me aan om dan met diezelfde strakke blik op te staan en weg te lopen. Ik lijk haast als enige verbaasd. 'Ehm, Bill?' vraag ik zacht. 'Ga eens kijken.' zegt hij enkel. 'Wat? Waarom ik? Bill, je bent zijn broer en ik praat nooit met hem.' Hij lacht en neemt voorzichtig mijn hand onder de tafel. 'Misschien is het dan nu het moment om dat wel te doen.'