Part seventeen - playful

‘En dat is de legende van het offer van de derde vrouw.’ Ik zuchtte. Iedereen begon weer met elkaar te praten, rustig en ontspannen. 'Wat vond je ervan, lieverd?' Ik zat bij Jacob, zijn armen rond mijn middel. 'Wat een triest verhaal. Gelukkig was de derde vrouw er, anders had jij nu misschien niet bestaan, Jake..' Hij lachte zachtjes. 'Dan zou ik geen weerwolf zijn, niet met je ingeprint zijn en waarschijnlijk Bella's beste vriend zijn. Maar ik zou wel bestaan.' Ik keek links van me - waar Bella zat - en zag dat ze opstond. 'Wat ga je doen, Bells?' 'Ik - eh, ik moet weg. Naar huis.' Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Moet ik je wegbrengen?' 'Nee - ik bel Edward.' 'Maar de grens..' 'Ik weet waar de grens is, Lills. Maak je geen zorgen.' Ik haalde mijn schouders op. 'Oké dan. Tot straks.' Ze knikte me toe, zwaaide even naar de anderen, pakte haar vest en was weg. 'Wat is er met haar?' vroeg Jacob me. Voor de tweede keer haalde ik mijn schouders op. 'Ik zou het niet weten.' 'Wil er iemand een worstje?' riep Oude Quil. Van alle kanten werd er 'Ik!' geroepen, getrokken aan de doos worstjes-op-stokjes en geworsteld. 'Wil je er ook een?' Jacob hield me een stokje voor. 'Ja, lekker.' Ik hield het stokje in het vuur. 'Wacht even, Jacob - even mijn vest pakken.' Mijn vest lag achter me. Ik gaf mijn stokje aan Jacob en draaide me toen om om mijn vest te pakken, mijn achterkant naar hem gedraaid. Uit mijn ooghoeken zag ik Quil naar me kijken. Ik wist niet wat er met me aan de hand was, maar ik vond het leuk om Quil te teasen. Ik pakte mijn vest en draaide me weer terug naar Jacob, en zag dat Quil zijn opengevallen mond dicht probeerde te krijgen. Ik grijnsde naar hem, en een beetje later dan hij normaal zou doen, grijnsde hij voorzichtig terug. Toen nestelde ik me tegen Jacob aan. 'Kijk niet zo jaloers, jij. Jij bent de enige voor me, dat weet je toch?' prevelde ik. Jacob glimlachte half. 'Natuurlijk weet ik dat.' Hij keek weg. Ik streelde met mijn hand langs mijn gezicht en keek hem liefdevol aan. 'Jacob.' Hij keek me weer aan. 'Je hoeft echt niet bang te zijn dat ik niet meer van je houd.' Ik pakte zijn gezicht tussen mijn handen en kuste hem zachtjes op zijn lippend, het gejoel op de achtergrond negerend. Hij drukte me dicht tegen zich aan. 'Je bent van mij, Lily. Ik laat je nooit meer gaan.' fluisterde hij teder in mijn oor.