Oppervlakkige onderwerpen
De volgende morgen was ik vroeg wakker. Ik weet niet of het kwam omdat ik gewoon niet kon slapen of dat ik wakker was geworden van mijn vader, die al om half zeven s'ochtends naar zijn werk vertrok, maar in ieder geval had ik voor de verandering eens ruim de tijd. Tijd die ik eigenlijk niet nodig had, omdat mijn ochtend schema altijd goed uitgestippeld is geweest. Ik besloot om overal maar extra lang over te doen. Heel langzaam stapte ik mijn bed uit, en schoof voorzichtig met mijn blote voeten door de troep die daar lag richting de badkamer. Ik nam een lange, warme douche, deed heel langzaam mijn haar en trok heel langzaam mijn kleren aan. Traag pakte ik mijn tas in en liep ik naar beneden. Fijn, ik had nog een half uur over. Ik liep naar de keuken toe waar mijn moeder ontbijt stond te maken. 'Goedemorgen mam,' zei ik, vrolijker dan normaal. Ik was daar inmiddels wakker genoeg voor. 'Goedemorgen meisje,' zei mijn moeder terug, 'hoe laat ben je vandaag thuis? Normale tijd? De Clarkson's komen vanavond dineren.' Ik zuchtte van verveling. Het maandelijkse "wat ben je toch groot geworden" kwam er dus weer aan. Ik had niks tegen meneer Clarkson en zijn kleindochter, en als mijn moeder ze niet eens in de maand op visite zou vragen, zouden ze ook alleen maar in dat bos van hun zitten, maar elke maand, al jaren lang? Het dineren met hun begon me toch een beetje mijn neus uit te komen. 'Ik zal op tijd zijn. Dan kan ik je ook nog even helpen met koken als je wilt?' bied ik mijn moeder aan. Ja, dat krijg je als je opstaat met een goed humeur. 'Dat lijkt me een heel goed plan,ik houd je eraan,' zegt mijn moeder, voor ik me kan bedenken. Ik moet glimlachen, mijn moeder kent me te goed. Ik neem mijn ontbijt mee van het aanrecht en ga aan de eettafel zitten, die tussen de woonkamer en de keuken in staat. Het is best lekker eigenlijk, besef ik me, terwijl ik op mijn broodje met gebakken ei kauw. Normaal heb ik minder tijd en schok ik alles naar binnen, om het vervolgens weg te spoelen met een beker melk.
Als ik mijn laatste hap heb doorgeslikt, gaat de deurbel. Ik werp mijn moeder een vragende blik. Wie kan dat nou zijn, zo vroeg in de morgen? Mijn moeder knikt naar de deur, als teken dat ik open moet doen omdat ze zelf nog druk is in de keuken.
'Hoi Lora,' begroet de jongen me vrolijk, als ik de voordeur voor hem open heb gedaan. 'Oh, hoi Rory,' stamel ik verbaast. 'Ik vroeg me af of je samen met mij naar de bushalte wilde lopen,'vraagt hij, bijna blozend. 'Euh, ja, natuurlijk,' antwoord ik, 'ik zeg nog heel even mijn moeder gedag, hoor.' Ik draai me om en loop richting de keuken, waar mijn moeder me vragend aankijkt. 'Een jongen van school,' zeg ik, 'we gaan. Tot vanmiddag.' 'Tot vanmiddag, Lora,' zegt ze.
Ik draai me om, pak in de gang mijn tas van de grond en loop naar buiten, waar Rory staat te wachten. En nu maar heuvelafwaarts richting de halte lopen. 'Lekker geslapen?' vraagt Rory, om de stilte te daden. 'Ja,' zeg ik met een lach. Anders was ik nu niet zo vrolijk geweest. Maar waarom vroeg hij dat? Ik kreeg meteen argwaan. Zou Nathalie hem verteld hebben van ons gesprek gisteravond? Hoe goed kennen ze elkaar eigenlijk? Ik besloot het maar te vragen, nouja, die laatste vraag dan. 'Oh, ik weet dat je mijn kluisje weer vrij gemaakt hebt, hoor,' antwoord Rory, anders dan ik had verwacht, 'maar ik leg mijn jas alsnog liever in het kluisje van Nathalie. Ik voel me niet zo thuis bij die football spelers, en vooral bij Puck niet. En mijn kluisje grenst aan dat van hem.' Daar zat hij dus met zijn gedachten. Er viel een stilte. We kwamen steeds dichter bij de halte. Ik probeerde wat te verzinnen om te vertellen, en zag aan de blik van Rory dat hij hetzelfde deed. 'Sorry trouwens, van gisteren,' begon ik, maar de jongen liet me mijn zin niet afmaken. 'Nee, nee, je hoeft je niet te verontschuldigen. Het was niet jou fout, je wilde gewoon met je vrienden mee, en ik had je eigenlijk meteen moeten laten gaan.' Voelde Rory zich nou schuldig? Ik wilde eigenlijk zeggen dat Nathalie Kurt en Mike, nou, ik weet eigenlijk niet of het mijn vrienden zijn. Nathalie wel. Denk ik. Ik weet het ook niet. We kwamen aan bij de halte en zagen de bus ook al aankomen.
We begonnen over meer oppervlakkige onderwerpen, zoals school, toen we instapten. Blijkbaar was het rooster van Rory behoorlijk verschillend aan dat van mij, maar we zouden vanmiddag wel samen P.E. hebben. Het beeld van een sportende Rory zag ik nog niet helemaal voor me, maar ik zou er snel genoeg achter komen. Zo kletste we op de weg naar school door. We hadden niet eens inde gaten dat Nathalie was ingestapt, totdat ze, net als de vorige keer, bij Rory op schoot ging zitten omdat er weer te weinig plek was. Zonder te overwegen om te lopen zodat het niet zou lijken of dat ik met de bus was gekomen, liep ik door de hoofdingang de school binnen.
Reageer (2)
Yeey! <3
1 decennium geledenDie Gif van Rory/Damian is cool!!
Snel verder!!
whieeehoeeee. i love it!!
1 decennium geledenrn ik denk dat Nathalie en Lora wel vrienden zijn hoor
snel verder!!!!
xx de Mikealie/Rora shipper!