Hey, baby

‘Jake,’ zei Juna opgelucht. ‘Ik probeerde je al te bereiken, maar je nam niet op.’
‘Batterij was leeg, sorry. Is… is er iets?’ Goed, dat klonk echt heel stom. Als er niks was had ze je ook niet gebeld, sukkel!
‘Ik wilde gewoon even zeggen dat het me spijt dat ik toen zo kwaad op je was…’ Haar stem stierf weg en ik wist even niet wat ik moest zeggen. Het was zo onwerkelijk. Het ene moment had ze nog tegen me staan schreeuwen en nu had ze al spijt. Betekende dat toch iets?
‘Al goed. Geeft niet,’ zei ik.
‘Maar… wat wilde hij eigenlijk van je?’ vroeg ze verlegen. Ze kon de nieuwsgierige ondertoon niet helemaal verbergen. Ik glimlachte toen ik me voorstelde hoe ze er nu bij zat. Afwachtend, een lok van haar mooie haar om haar vinger draaiend.
‘Niet heel veel, nu ik erover nadenk.’ Alleen even vragen of ze weer een studiebeurs kon krijgen, zodat ze kon gaan studeren, haar moeder achterlaten en dan ging de bakkerij deze keer dan wel failliet.
Ik begon te vertellen wat er was gebeurd nadat haar vader me had vastgepakt. Toen ik uitverteld was, bleef het een tijdje stil. Ik hoorde haar nog wel ademhalen, gelukkig.
‘Wauw,’ zei Juna toen. ‘Ik wist niet dat ik zó erg was.’
Ik wilde iets terugzeggen, maar besefte me dat ze zichzelf de schuld gaf. Wacht. Dat was… gestoord. Natuurlijk had zij hier geen schuld aan!
‘Juna, lieverd, luister. Dit ís niet jouw schuld! Hij is degene die fout zat, net als je tante. Als hij niet was weggegaan, hoefde zij je ook niet in te pikken en was dit niet gebeurd,’ zei ik liefdevol.
Toen begon ze te huilen. Ik kromp ineen. Ik wilde haar helemaal niet horen huilen, ik wilde haar juist horen lachen!
‘Blijf waar je bent. Ik ben in een paar minuten bij je,’ zei ik en hing op.
Ik negeerde mijn vader die vroeg waar ik heen ging, maar liep zo langs hem heen naar buiten. Ik trok mijn kleren uit en bond ze snel onder het koord om mijn kuit. Met een grote sprong was ik wolf en begon te rennen.
Ik was al snel bijna bij Forks, dus moest ik afremmen en weer mens worden. Anders kregen we weer die gerucht van ‘enorme enge wolven’. Ik trok mijn kleren weer aan en rende in menselijk tempo naar de bakkerij.
Juna kwam al naar buiten gerend met de tranen nog in haar ogen en vloog me om mijn hals. Met een zwaai tilde ik haar op. Het was fijn om haar weer tegen me aan kunnen drukken, het voelde zo vertrouwd.
‘Ik heb je gemist,’ fluisterde ik in haar oor.