6.1

vi.

Willemijn liep met grote passen door de gang. De regen tikte tegen de ramen; ze rilde en trok haar dunne wollen vestje een beetje meer dicht. Op haar blote benen was duidelijk kippenvel te zien. Ze maakte een huppeltje, in de hoop het warmer te krijgen, en snelde door naar de kantine.
De kantine zat stampvol. Normaal zat iedereen in de zomer buiten, maar omdat het vandaag regende was iedereen noodgedwongen in de kantine gaan zitten. Alle gesprekken die werden gevoerd galmden door de zaal en vormden samen een oorverdovend kabaal, waardoor Willemijn de neiging kreeg om meteen weer om te keren. Toch bleef ze doorlopen, want in de rest van het gebouw was waarschijnlijk niemand om de pauze mee door te brengen.
Haar ogen dwaalden door de kantine en vonden Emma, die verwoed door een boek zat te bladeren. Even verderop zag ze een groepje meisjes uit haar klas zitten en helemaal bij de uitgang van de kantine stond Luke, met Phillip en nog een paar andere jongens. Hij leunde nonchalant tegen de muur en keek naar zijn telefoon. Willemijn glimlachte en liep toen richting Emma, met haar ogen nog steeds op Luke gericht. Ze zag dat Elle naar hem toe kwam lopen en bleef staan, benieuwd wat er zou gebeuren. Gefascineerd staarde ze naar de uitdrukking op Lukes gezicht, toen die Elle in zijn vizier kreeg. Net als bij het gesprek van de dag daarvoor werd het voor Willemijn duidelijk hoe heftig zijn gevoelens voor Elle waren. Ze keek dromerig naar zijn brede glimlach en vroeg zich af hoe het zou zijn als een jongen zo veel om je gaf. Zou dat bij haar ooit gebeuren, of bestond er voor haar geen prins op het witte paard?
Willemijn scheurde haar blik los van het tweetal en ging naast Emma zitten. 'Zo, scheikunde aan het leren?' vroeg ze nonchalant, terwijl ze haar tas neerzette en er een flesje water uithaalde. De kans bestond dat Emma het boek pas deze pauze, ongetwijfeld de pauze voor de toets, voor het eerst had opengeslagen. Dat gebeurde de laatste tijd wel vaker, maar Willemijn maakte zich geen zorgen om haar cijfers. Emma was waarschijnlijk slim genoeg om gewoon op deze manier over te gaan.
Emma zuchtte. 'Ja... wacht even hoor, ik ben bijna klaar.' Ze begon de bladzijdes te tellen die ze nog moest en zette van schrik grote ogen op. Toen ging ze geconcentreerd verder op de pagina waar ze gebleven was. Willemijn trok een plastic zakje uit haar tas en haalde er een wit bolletje uit. Hongerig viel ze het broodje aan en kauwde enthousiast op de hap die ze had afgescheurd.
'Hallo!' Ineens stond Elle voor Willemijns neus. Geschrokken veerde die op, ze had haar totaal niet zien aankomen, en slikte een half ongekauwde hap door.
'Hallo,' glimlachte ze en ze voelde haar wangen rood kleuren.
'Luke zei dat jij mijn Latijn woordenboek had,' glimlachte Elle terug en ze keek afwachtend naar Willemijn.
'Latijn woordenboek?' zei die onnozel. 'Nee, sorry. Ben je 'm kwijt?' De weinige warmte die ze in haar lichaam had, leek geheel naar haar hoofd te stromen. Ze liet haar blik onopvallend naar Luke afdwalen en zag hem gespannen terugstaren. Had hij niet iets beters kunnen verzinnen?
'Ja, helaas wel,' zuchtte Elle, terwijl ze een hand door haar perfecte haar haalde. 'Nou, dan vraag ik het wel even bij de concierge. Bedankt!' Ze draaide zich om en maakte aanstalten om weg te lopen.
'Wacht! Wil je een dropje?' Wanhopig tastte Willemijn in haar tas, op zoek naar het zakje drop dat ze in haar tussenuur gehaald had, en trok het er met een ruk uit toen ze het gevonden had.
Elle leek te twijfelen. 'Ja, lekker!' zei ze tenslotte. Willemijn zuchtte opgelucht, blij dat ze beet had, en hield haar het zakje voor.
'Zeg, die Luke hè,' begon ze, quasi nonchalant, 'is best een leuke jongen, volgens mij.' Ze lachte en hoopte dat ze een beetje overtuigend overkwam, want ze wist dat ze absoluut niet kon acteren.
Elle keek haar voor een moment raar aan, maar zette toen een grote glimlach op. 'Ja, Luke is geweldig. Ken je hem een beetje?'
Willemijn kuchte. 'Een beetje, ja.' Maar blijkbaar weet ik meer van hem dan jij!
Elle kauwde op het dropje. 'Je moet eens met hem over muziek praten!' Ze lachte en draaide zich om. 'Maar ik ga maar weer eens. Dag!' Ze liep heupwiegend weg en Willemijn kon aan de bolling van haar wang zien dat ze lachte. Ze dacht vast dat Willemijn wel interesse in Luke had... Willemijn fronsde haar wenkbrauwen en hield haar blik op Luke gericht. Helaas voor hem had ze niet echt een hint opgevangen, er zou heel wat meer voor nodig zijn om het schild van Elle af te pellen. Ze zuchtte en liet zich achterover zakken, zodat ze met haar rug tegen het raam leunde.
Emma sloeg het scheikundeboek dicht. 'Zo,' zuchtte ze, 'heb ik nog iets gemist?'