01. Say the teachers I'm sick.

School. Niet de gezelligste tijd van de week. Want zeg nou zelf, je bent toch liever vrij dan dat je die vreselijke uren op school zit. Maar het hoort er allemaal bij. Dat heet nou leerplicht. Maar er zijn manieren om onder je leerplicht uit te komen. Beroemd worden, en in Hollywood films spelen. Maar dat overkomt en doorsnee meisje niet. Toch?

Ik zuchtte en wierp nog een wanhopige blik op het schoolbord. Natuurkunde, een vreselijk vak. Ik had sowieso het verkeerde vakkenpakket gekozen, maar ik kon pas aan het einde van de vierde klas switchen. Nu zou ik het dus nog zo'n acht maanden moeten doen met vakken waarvan ik in eerste instantie had gedacht dat ze makkelijk zouden zijn.
'Dawn, snap jij het?' Fluisterde mijn beste vriendin Saar in mijn oor. Ik was in ieder geval niet de enige die het verkeerde pakket had gekozen.
Ik schudde mijn hoofd en hoorde Saar overdreven zuchtten. Ze keek op haar horloge, gevolgd door een nog diepere zucht.
'Nog negentien minuten.' Fluisterde ze weer in mijn oor.
Ik liet mijn ogen rollen, en probeerde vergeefs naar de leraar te luisteren. Toen ik merkte dat het echt niet meer ging, pakte ik mijn agenda uit mijn tas en begon er figuurtjes in te tekenen. Dat is nou het voordeel van achteraan zitten.
Tot mijn grote verbazing ging de tijd sneller dan ik had gedacht. De leraar, meneer de Vaas, vond dat we allemaal goed ons best hadden gedaan en we mochten vijf minuten eerder weg. Je moest eens weten, dacht ik.
Ik pakte mijn spullen in en deed mijn tas om mijn schouder.
'Oh, Dawn, kan jij misschien nog even blijven?'
Ik draaide me om. Ik zag Amanda en Quinn me een gemene blik toewerpen, en ook zij liepen het lokaal uit. Alleen Saar en ik waren nog in het lokaal.
'Sarah, zou jij misschien buiten willen wachten.' Het was niet echt een vraag, meer een opdracht. Een opdracht van een leraar die een leerling eens flink op haar kop wil geven.
Ik beet op mijn lip en gebaarde dat Saar op de gang op me moest wachten, en ik liep naar het bureau toe.
Met een ernstige blik vouwde meneer de Vos zijn handen, en schraapte zijn keel. 'Zo, Dawn. Ik geloof dat jij de tekenlessen interessanter vind dan mijn natuurkunde.'
Ik begon rood te worden. Stik, achterin zitten had dus geen effect. Toen zag ik ineens de blikken van Amber en Quinn voor me, net nadat ze met meneer de Vos hadden gepraat.
'De bitches.' Mompelde ik.
'Pardon?'
Ik schudde mijn hoofd. 'Nee meneer, niet u. En ik moet zeggen dat ik van uw natuurkundelessen inderdaad geen barst begrijp, en ik mijn tijd liever steek in het bevorderen van mijn tekenskills. En trouwens, ik snap niet dat u Amber en Quinn gelooft. Het zijn een stel bitches. Gemene, valse trutten zijn het.'
Bzzzzzz. De zoemer ging, op een perfect moment, al zeg ik het zelf. Tijdens mijn speech was meneer de Vos redelijk rood aangelopen. 'Weet je wat, Dawn Leeches, dan kom je maar gewoon niet meer naar de natuurkunde lessen. Ik ga dit eens goed met je mentor bespreken, we gaan zeker iets doen aan jou gedrag!'
Ik sprong op. 'Weet je wat? Schors me meteen, martel me! Of doe iets aan zaken waar je écht iets aan hebt, die trutten bijvoorbeeld!'
Woest liep ik door de deur en smeet 'm achter me dicht. Saar keek me verbaast aan. Ik negeerde haar volkomen en vloog de trap af. Ik had nog drie uur les, maar echt niet dat ik op school bleef. Ik ging weg. Weg, naar huis.
'Dawn, wacht even!'
'Wat?' Gilde ik, waarschijnlijk feller dan ik gedacht had.
'Ik kom je vanavond ophalen. We gaan naar de disco, oke?'
'Goed. Acht uur bij mij. Zeg tegen alle leraren dat ik ziek naar huis ben gegaan.'
En ik pakte mijn jas, liep naar mijn fiets en reed naar huis.