Behind The Fairytale |19|

Behind The Fairytale |19|
Kaylee Melania Hope
‘Oke, ik begrijp wat je met heks bedoelde.’ Daniël kwam naar me toegelopen terwijl ik uit het klaslokaal stapte.
‘Heb jij daar dan iets van gemerkt?’ Mijn ogen werden groot. Hij was net als Emmett de hele tijd met zijn buur bezig geweest. Als Meneer Varner hen iets vroeg, wisten ze het antwoord wel te geven, maar ze waren een hele les helemaal geen aandacht aan het geven aan wiskunde. ‘Jij was de hele tijd tegen Emmett aan het praten. Wat heeft hij jou eigenlijk aangedaan?’
Hij lachte en keek me grijnzend aan. ‘Ik heb Emmett ooit al eens tegengekomen. Hij was niet meteen mijn beste vriend en toen ik dus naast hem moest gaan zitten, ging de discussie over de honderden meningsverschillen die we hadden verder.’ Je kon zien dat hij loog, hij verzon maar wat, maar ik ging niet vragen waarom. Britney liep een paar meters achter ons en riep nog snel dat ze ons nog wel zou zien voordat ze naar haar volgende les ging. Daniël en ik hadden weer een les samen, Engels, deze keer. Vorige keer was er gezegd geweest dat we met een nieuw thema begonnen, hopelijk viel het mee... Daniël bleef langs me lopen en zei niets, het begon wat ongemakkelijk te voelen, maar toen we het lokaal binnengingen en daar geen aandacht van de leerkracht naar ons uit ging, vroeg hij of deze les beter mee ging vallen.
‘Ik weet het niet, dat hangt er elke keer vanaf... We beginnen een nieuw thema en als hij het leuk vind, is er niet veel les, anders wordt het doodsaai.’
‘Dan hopen we op een leuk thema.’ Hij gebruikte we, als of hij en ik al we waren, een team ofzo.
‘Dat doen we altijd.’ Mijn we was veel algemener, het ging over de leerlingen in deze klas, maar natuurlijk hoorde ook hij daar nu bij.
Ik ging op mijn gewoonlijke plaats achteraan zitten. Normaal ging er altijd wel iemand naast me zitten en ook nu zag ik hoe de jongen wiens naam ik nog steeds niet kende me hoopvol aankeek tot Daniël zich op de stoel naast me zette. Ik zag hoe de leerkracht het gesloten bord opende en er een groot woord tevoorschijn kwam. In zijn slordige geschrift zag het er vreemd uit, maar het woord had me vroeger zo geboeid. Toen ik tien was, ging al mijn aandacht er dag en nacht naar uit. In het gele krijt leek het zo anders, alsof het niets was, maar veel herinneringen kwamen boven. Vroeger had ik dit fantastisch gevonden, maar sinds ik er mee gepest was, haatte ik het. Nu ook, hoewel er toch een gevoel van missen was toen ik het zag. Neen, ik was anders geworden, ik haatte het.
‘Vanaf vandaag gaan we het hebben over mythes!’ Hij was enthousiast, dus ging er veel gepraat worden en weinig oefeningen gemaakt. Oef. Naast me begon Daniël te grinniken. ‘We gaan het over verschillende soorten mythes hebben, verhalen over oude stammen en sprookjes. Over zeemeerminnen en sneeuwmonsters. Over Dracula-’ Daniël sloeg geamuseerd zijn armen over elkaar terwijl hij met een grijns toekeek op meneer Johnsons die gestopt was met zijn uitleg om naar Daniël te kijken. Die gebaarde dat meneer Johnsons dat hij verder kon gaan. ‘Over Dracula en weerwolven.’ Weer lachtte Daniël even, maar deze keer gaf niemand hem nog aandacht. ‘Over knoflook, kruisen en zonlicht. Over kogels, volle maan en harige mannen.’ De overtuiging was te lezen op zijn gezicht, mythes was wat hij fijn vond. ‘Maar we beginnen met mythes in de buurt. Jullie zitten er elke dag dichter bij als jullie denken, op warme en zonnige dagen nog meer. Weet iemand waar ik het over heb?’ Vooraan in de klas stak een verlegen meisje voorzichtig haar hand op.
‘Ja, sophie?’ Hoopvol keek hij haar aan.
‘De indianenstam in La Push?’ Haar stille stem klonk bang, bang om wat fout te zeggen.
‘Juist, ja. In La Push vertelt de stam een hele hoop mooie verhalen over waar ze vandaan komen, daarom heb ik met de directeur van de school in het reservaat een dag afgesproken dat we naar daar kunnen gaan. Dan gaan we een paar lesuren naar de stamoudsten en hun verhalen luisteren. En raad eens, dat is vandaag!’ Hij was heel blij, de leerlingen in deze klas wat minder. ‘We gaan binnen vijf minuutjes allemaal rustig mee naar de bus en rijden naar La Push. Jullie zullen jullie speeltijd missen, maar zijn wel verlost van jullie twee volgende uren. Dus, jullie missen een zevende uur en een achtste uur, diegene die normaal geen achtste uur hebben vandaag, zullen deze week een extra uur les hebben. De andere moeten niets inhalen en hebben dus nog altijd evenveel les als anders.’ Een paar diepe zuchten kwamen vanuit alle hoeken van de klas, Alice Cullen stond recht met een moeilijk gezicht en liep naar meneer Johnsons toe.
‘Meneer, ik voel me niet zo goed... Ik had er echt op gehoopt om mee te kunnen luisteren naar de verhalen, maar mag ik dan vooraan in de bus zitten. En misschien een zakje krijgen voor als ik moet overgeven?’ Ze keek hem zielig aan en ik moest toegeven, ze had het goed geacteerd.
‘Alice, anders moet je je ouders bellen. Het is niet goed dat je ziek meegaat...’ Hij keek haar bezorgd aan.
‘Maar de verhalen...’ Haar nepprotest zorgde ervoor dat ze niet eens weg leek te willen, maar ik kende de truc. Zo geloofden de leerkrachten je alleen nog harder.
‘Ik zal notities bijhouden, ga nu maar snel naar het secretariaat. Moet ik iemand mee sturen?’
‘Neen, dat hoeft niet.’ Ze nam een paar elegante stappen naar de deur. ‘Bedankt dat u de notities wil bijhouden.’ Ze glimlachte zwak naar hem.
‘Geen dank, dat doe ik met plezier.’ Hij grijnsde terug tot ze buiten was. Gelukzak, die was er al van af.

Neen, geen weerwolf. Zijn ogen zijn bruin door kleurlenzen die hij aan doet. Daarom dat Kaylee die kleur nog nooit heeft gezien...