GM - 33

Paio zat thuis verdrietig, kwaad en verward in het vuur te staren. Hij kon het nog steeds niet geloven. De liefde van zijn leven… een weerwolf, een slecht mens. Ze had mensen vermoord, kinderen ontvoerd en wie weet wat nog allemaal. Waarom nu net zij?, vroeg hij zich af. Het was gewoon niet eerlijk. Waarom was Amorcita tussenbeide gekomen die dag, dan had hij dit niet moeten meemaken. Hij sprong op en greep de jurk, de jurk waar hij zo trots op was geweest, waar hij zoveel werk in had gestoken. Terwijl de tranen over zijn wangen stroomden gooide hij ze in het vuur. Hij bleef staan tot het laatste vezeltje verbrand was.

De volgende morgen kwam Rudolf vrij,
alle problemen waren voorbij.
Iedereen vierde feest,
het was nog nooit zo leuk geweest.
Rudolf werd helaas nooit meer de oude,
Hij zou nooit vergeten wat zich had afgespeeld in de woude.