GM - 31

“Ik weet het niet”, fluisterde Rudolf zenuwachtig. Amorcita deed een stap naar voren.
“Voor ik hierheen kwam heb ik reeds ervaring gehad met weerwolven”, verzon ze. “Als degene die hem gebeten heeft gestorven is, kan hij mogelijk terug een mens geworden zijn als de transformatie nog niet te ver gevorderd was. Laat me even met hem alleen, dan kan ik controleren of hij nog een wolf is.” Dat werd onmiddellijk toegestaan. Enkele wachters begeleidden hen naar Rudolfs cel.

“Je hebt het goed gedaan”, zei Amorcita zodra ze alleen waren. “Je hebt niets verraden.”
“Denk je echt dat ik geen weerwolf meer ben?”, vroeg Rudolf meteen.
“Nee,” glimlachte ze, “maar daar kan ik nu wel voor zorgen.”
“Echt?”, vroeg Rudolf dolblij.
“Ja, maar dan moet je me wel vertrouwen”, zei Amorcita. Rudolf aarzelde even. “Ik beloof dat ik je zal helpen. Ik begrijp dat je bang bent, door de manier waarop je Teuffel hebt leren kennen. Maar hij was slecht, een gevallen engel, uit de hemel verbannen. Ik niet en daarom haat hij me. Bovendien is dit je laatste kans. Morgen is het te laat, dan is je transformatie voltooid.”
“Ik heb geen keuze”, zuchtte Rudolf, toch wel wat angstig.
“Het komt goed”, beloofde Amorcita. Ze liep kalm op Rudolf af. Rudolf bleef doodstil staan. Zonder erover na te hoeven denken legde ze haar hand op Rudolfs borst. Tot verbijstering van beiden veranderde Rudolf in een weerwolf. Wantrouwend sprong Rudolf achteruit en gromde hij naar Amorcita. Amorcita liet zich niet van haar stuk brengen, geleid door haar gave. “Rustig maar, Rudolf, dit hoort er bij”, zei ze. Ze wist dat Rudolf momenteel alleen uiterlijk een wolf was. Hij hield op met grommen, maar was nog steeds bang. Beheerst legde ze haar hand op zijn hoofd. Langzaamaan verdween de wolvengedaante. En deze keer voor goed.