GM - 30

Verbaasd onderbrak de schout Rudolf:
“Amorcita, kom hier”, beval hij. Amorcita klom meteen het podium op. “Heb je hier een verklaring voor?”, vroeg de schout.
“Ik heb hem een tijd geleden afgewezen”, zei Amorcita. “Ik had nooit verwacht dat hij zo ver zou gaan.”
“Goed dan”, zei de schout. “Jou treft geen blaam. Rudolf, ga verder.”
Die nacht bleven ze de hele tijd discussiëren. Op de ene of andere manier slaagde hij erin met haar te communiceren. Olivia wilde niet meteen Amorcita in de val lokken, ze was bang dat het verdacht zou zijn. Daarom namen ze Hilleken, omdat ze aan de rand van het dorp woonde, een makkelijk slachtoffer. Ze geloofden dat Olivia sterker zou worden bij… een mensenoffer. Ze dwongen me toe te kijken. Ik slaagde erin er voor te zorgen dat Liesje niets zag. Gelukkig voor Hilleken was het snel voorbij, ze hoefde niet lang te lijden.
De volgende nacht lokte Teuffel Amorcita in de val door haar buurjongen te ontvoeren. Toen jullie met Olivia begonnen vechten, riep ze me. Ik kon niet anders dan haar gehoorzamen. Ik wilde niet vechten, maar de weerwolf leek me overgenomen te hebben. Pas toen ik mijn vader herkende, kon ik mezelf te baas. De rest weten jullie.
“Ben je nog een weerwolf?”, vroeg de schout. De menigte hield zijn adem in. Rudolf was doodsbang. Al wat hij zei deed er niet toe, als hij nog een monster was had hij niet lang meer te leven.