GM - 27

Amorcita ging naar de hemel en knielde daar neer voor haar koningin.
“Wat is er, mijn dochter?”, vroeg die.
“Majesteit, een jongen uit mijn dorp is gebeten door een weerwolf, hoe kan ik hem helpen?”
“Hoe ver is zijn transformatie gevorderd?”, vroeg de koningin.
“Nog niet volledig, hij herkende zijn vader in het gevecht en gaf zich over. Hij had wel al de gedaante van een weerwolf.”
“Dan zijn zijn hersenen dus nog niet aangetast. Ik ken een manier om hem te helpen, maar ik kan de hemel niet uit.”
“Majesteit, kunt u me die manier leren alstublieft?”, smeekte Amorcita.
“Nee, het is een gave”, zei de koningin. “Ik heb je het maximum al gegeven.”
“Is er dan geen enkele manier?”, vroeg Amorcita wanhopig.
“Nee, mijn dochter, die is er niet.”
“Maar wat ben ik met de gaven die ik kreeg als ik ze niet kan gebruiken om een onschuldige te redden?” Amorcita keek de koningin smekend aan.
“Ben je bereid die drie gaven op te geven voor een gave die je slechts een keer kan gebruiken?”
“Ja”, antwoordde Amorcita zonder aarzelen.
“Goed dan, ik zal ze ruilen.” De koningin nam Amorcita haar nieuwe gave af, in ruil voor de gave om de weerwolf te genezen. “Ga, mijn dochter, en help hem”, sprak ze.
“Dank u, majesteit”, zei Amorcita eerbiedig, en ze keerde terug naar de aarde.