GM - 23

Intussen was het gevecht met de andere wolf nog volop aan de gang. De wolf was omsingeld door een grote groep dorpelingen, maar al klauwend wist hij iedereen van zich af te houden, er was gelukkig nog niemand gebeten. Zwaaiend met zijn bijl sprong Quinten naar voren. Hij slaagde er echter niet in de wolf meer dan een snede toe te brengen. De wolf sprong op hem af en begroef zijn klauwen in zijn borst. Quinten was zwaar gewond, en raakte niet op eigen krachten buiten het bereik van de wolf. Die viel opnieuw aan, maar Quinten kon gelukkig nog net opzij rollen. De wolf kon echter nog zijn been ernstig verwonden. Als Paio er op dat moment niet tussen gesprongen was, zou Quinten de volgende aanval niet overleefd hebben. Quinten staarde even verbaasd naar zijn redder, dit was de laatste die hij verwacht had. De dorpsbewoners sprongen nu tegelijkertijd op de wolf af. Paio sleurde de houthakker bij de wolf vandaan. De wolf raakte stilaan verzwakt, maar bleef vechten. Hij waagde een uitval, en wist de kring van dorpelingen te doorbreken. Enkel Paio stond nu nog in de weg, naast de gewonde Quinten. Op het moment dat hij naar Paio uithaalde, herkende die de mooie blauwe ogen. De woorden bleven hem in de keel steken. De wolf gooide hem op de grond. De dorpelingen hadden zich intussen hersteld, en de weerwolf werd neergestoken. Samen met de levenskracht verdween ook de wolvengedaante. Geschokt staarden de mensen naar de gedaante die tevoorschijn kwam. Het was een kleine gedaante, en bovenal een meisje!
“Olivia!”, bracht Paio geschokt uit.
“Wat?”, schrok Quinten, hij probeerde recht te komen. Hij viel echter al snel achterover. De verwondingen die Olivia hem had aangebracht waren te ernstig. Als Paio er niet tussen was gekomen had ze hem vermoord besefte hij. Misschien was dat wel beter geweest dan deze ontdekking. Zijn bloedeigen dochter! “Ze is mijn dochter niet meer!”, schreeuwde Quinten uit. “Met zo’n monster wil ik niets te maken hebben.”