GM - 22

Een tweede weerwolf verscheen, groter en sterker dan de eerste, en vocht samen met de eerste tegen de dorpelingen. De dorpelingen slaagden erin de monsters te scheiden en verdeelden zichzelf ook in twee groepen. Tevergeefs probeerden ze de monsters te doden. De grootste weerwolf slaagde erin de meeste van zijn tegenstanders van zich af te schudden en wilde op de vlucht slaan. Dat werd hem echter verhinderd door de slager en zijn broer, die met hun vleesmessen zwaaiden. De wolf sprong op hen af. Hij verwondde de slager, waardoor die zijn mes liet vallen. Hij probeerde het mes van diens broer te ontwijken, maar slaagde daar slechts gedeeltelijk in. Hij had een snee in zijn rechtervoorpoot. Dit leek hem nog kwader te maken. Hij sprong opnieuw op de slager af, die zijn ogen sloot en het uitschreeuwde in doodsnood. De weerwolf remde echter op het laatste moment, waardoor iemand er in slaagde hem te vangen met een lasso om zijn nek. De weerwolf werd omver getrokken. Hij deed echter geen moeite meer om zich te verzetten.
“Zou hij dood zijn?”, vroeg iemand. De slager keek verbaasd op. Hij leefde nog! De weerwolf bewoog zijn kop en keek hem aan. Met een verbijsterde kreet deinsde de slager achteruit. Die ogen!
“Dat kan niet”, schreeuwde hij uit. “Rudolf!” Even bleven de dorpelingen verbaasd staan en keken om zich heen. Waar was Rudolf? Maar de slager bleef naar de wolf staren, en zijn broer begreep het.
“Die wolf?”, vroeg hij verbaasd. De slager knikte, verstomd van verbazing met tranen in zijn ogen. In de ogen van de wolf was bittere pijn te lezen.