Chapter 13

Mijn hart begon steeds harder te kloppen. De auto reed op een normaal tempo naar mijn huis. kon het niet wat langzamer? Ik wou niet. “Asjeblieft, ik heb niet gelogen.” Smeekte ik nog een keer. Het enige wat ik als reactie kreeg was een vals glimlachje, zonder hoop. Ik had verloren. Ik moest terug naar huis, naar mijn vader. De auto reed onze oprit op en met elke seconde had ik het idee dat mijn hart uit mijn lijf bonkte. Ik was zo zenuwachtig. Wat zou er gebeuren als ik hem weer zag? Wat zou hij doen? Of erger nog.. Hoe zou hij reageren? Als de politie aan de deur zou staan zou hij waarschijnlijk zielig doen, dat hij me heel erg gemist had en al die onzin! Maar ik wist beter. Ik zou er niet in geloven. Hij had me niet gemist dat kon niet. “Kom je er nog uit meisje.” Zei de agent met de snor op een dringende toon. Ik had geen keus en stapte voetje voor voetje uit de witte politie auto. Het huis zag er natuurlijk nog precies hetzelfde uit als hoe ik het had achtergelaten. Het bruine tuinhekje stond open achter dat tuinhekje was een met lichte stenen aangelegd padje die naar de voordeur van ons huis leidde. We hadden niet een heel groot huis, maar ook net weer niet te klein. Het had een perfect formaat voor onze hele familie. Niet alleen mijn vader en ik. De andere agent gaf me lichtjes een duw in mijn zij waarmee hij bedoelde dat ik moest doorlopen omdat ik nog steeds stil stond voor het huis. ik kon niet lopen, ik wou niet. Mijn hart begon opnieuw har t te kloppen, ik voelde het bloed in een sneltempo door mijn aderen heen vloeien en mijn benen verstijfde. “Ik wil echt niet.” Ik probeerde weg te rennen, weg van deze hel maar de man greep me hard bij mijn arm vast en trok me mee naar het padje van de voordeur. Met iedere stap die ik zette verstijfde ik nog meer. Ik was doodsbang. we hoefden nog niet eens op de bel te drukken of de deur werd al open gedaan. Voor mij stond een man met onverzorgd bruin haar dat warrig alle kanten in stak met een bruin met grijze snor. Voor mij stond een man, mijn vader. Ik keek hem in zijn blauwe ogen. Hij had een andere blik. Norm aal stonden ze vol woede, nu niet. Hoe kwam dat? Even had ik het idee dat het mijn oude vertrouwde vader was. De vader met mijn goede herinneringen. Ik schudde mijn hoofd, dat kon niet. Hij was anders geworden. Ik had het zelf gevoeld. Dit was gewoon een toneelspel. “Uw dochter is weer veilig en wel thuis.” Zei de agent vriendelijk tegen mijn vader. “Hartelijk bedankt. Ik heb hier alles afgezocht, flyers opgehangen en van alles. Ik was dood ongerust!” Hoorde ik hem zeggen. Hij meende het niet. Ik hoorde het op de manier hoe hij het zei. “Goed.. dan zullen we maar gaan. Dan kut u, uw tijd met uw dochter inhalen.” De agent gaf mij een knipoog en verdween daarna met de andere agent van ons erf. “Naar binnen.” Zei hij koel. Even dacht ik dat hij me niet ging slaan. Hij had geen boze blik in zijn ogen. Ik deed wat hij zei. Ik stapte naar binnen, hing mijn jas op en plofte vervolgens op de bank. Ik was opgewonden, hij had me niet geslagen. Zou het over zijn? of.. voor vandaag? “Hier komen.” Ik hoorde een stem vanuit de gang brullen. Een schok ging door mijn lichaam en voor een seconde leek het alsof mijn hart stilstond. Woede. “Hier!” Brulde hij nog een keer. Ik legde mijn hand op mijn hart. God, wat was ik bang. Ik wist wat me te wachten stond. Het beviel me totaal niet. Maar er onder uit komen kon ik niet. Ik kon niet vluchten, als ik nu niet zou komen zou het alleen maar erger worden. “Ik kom al.” Fluisterde ik bijna zonder geluid terwijl ik met kleine stapjes naar de gang heen liep, waar mijn vader mij stond op te wachten.