Vrienden die je vergeten

Overal lopen mensen om me heen.
Ik zit niet meer in de vertrouwde plek waar ik altijd zat.
Ik heb hier geen vrienden.
De normale vrienden waar ik vaak mee praat zijn weg.
Ver weg van mij.
Elke dag denk ik seconden lang aan ze.
Wanneer zal ik ze weer zien?.
Elke dag hoop ik dat ze me niet gaan vergeten.
Waarom is deze wereld zo hard. Niemand verdient het om alleen in zijn/haar schoenen te staan.
Zelfs ik verdien het niet.
Mijn oude vrineden praten nouwelijks met me en dat doet pijn.
Elke dag probeer ik nieuwe vrienden te maken.
Maar wie zegt dat ik ze kan vertrouwen.
Ik kan zo niet leven als iedereen waar ik omgeef me laten stikken.
Het leven moet doorgaan.
Ik probeer de oude Maria te blijven waar niemand ooit op heeft gelet.
Nooit iemand keek naar me om en iedereen deed bot tegen me.
Nu is het erger ene nieuw omgeving en nieuwe mensen die me niet mogen en ik weet neit waarom.
Ik open mijn ogen en merk dat de wereld hard is en koud..
De enige die ik nog kan vertrouwen is... mijzelf.

en dit kwam recht uit mijn hart en ik wil zeggen dat je je vrineden die misscihen ver weg zijn van je neit zomaar moet laten stikken...
Op dit moment heb ik bijna geen vrienden meer.. En ik weet hoe het voelt om op deze wereld te leven zonder steun van vrienden...

reactie?