Chapter 3.2 - Sailing away

Wat dacht hij wel niet? Alsof ze ooit zou vallen op een dronkelap als hem!

"Val dat meisje niet zo lastig, Jack," zei Ivar, die aan kwam slenteren. "Het is toch wel duidelijk dat ze niet met je wil praten?"
"Ik val haar niet lastig! Ik kwam alleen even kijken of ze haar werk wel goed deed, en toen zag ik dat ze een mooie ring droeg. Vind je dat ook geen mooie ring, Lormag?"
"Prachtig," antwoordde hij kil. Zonder verder iets te zeggen draaide Ivar zich om en liep met grote passen weg.
"Hu.. Rare vogel," zei Jack tegen Marin, die niet reageerde.
"Nou, dan ga ik maar eens. Mocht je hulp nodig hebben, ik sta klaar," knipoogde hij, alvorens Ivar's voorbeeld te volgen.

Nauwelijks was hij uit haar zicht of hij botste tegen iemand op.
"Hé, kijk uit waar je loopt, graag," zei Jack geïrriteerd. Toen hij opkeek bekroop echter een onaangenaam voorgevoel hem. Het was Ivar.
"Ik weet niet waar je denkt dat je mee bezig bent, maar als je denkt dat je Marin kunt claimen heb je het mis. Ik zag haar het eerst."
"Eh, voor je informatie: ík zag haar het eerst," zei Jack, verbaasd over Ivar's vijandigheid. "Ze zat in mijn kajuit, remember?"
"Oké, iets genuanceerder. Ik zag haar het eerst zonder dat ze me meteen probeerde aan te vallen, en was de eerste die echt met haar praatte. Dat lijkt me wel tamelijk belangrijk," siste Ivar.
"Nou, mij niet. Bovendien, misschien dat je het vergeten was, maar ík ben hier de kapitein." Het zinde hem helemaal niet dat Ivar leek te denken dat hij hem kon commanderen. Het was tenslotte wel zíjn schip!
"Och ja, de kapitein. Zal ik eens vertellen wat Marin over je te zeggen heeft?"
"Ik ben één en al oor," zei Jack.
"Ze vind je een, en dit zijn haar woorden, een arrogante klootzak. En dat is niet gelogen." Ivar's grijns was net iets te triomfantelijk.
"Ach, wat jammer nou," zei Jack. "Feit blijft: ik ben de kapitein. Dus als je me er even langs zou willen laten...?"
"Vergeet niet wat ik heb gezegd," siste Ivar, terwijl hij een stap opzij deed.
"Maak je maar geen zorgen; een belediging als dit vergeet ik niet snel," antwoordde hij kalm.

Peinzend zat Jack in zijn kajuit. Gek, het was nog nooit eerder voorgekomen dat een vrouw zó snel al een hekel aan hem had. Meestal bleef dat uit tot het moment dat ze beseften dat hij tegen hen gelogen had, of ze bedrogen had, of simpelweg weg was gevaren zonder iets te zeggen. Misschien had het iets te maken met haar verwarring over het verleden. Of misschien loog Ivar wel gewoon, omdat hij Marin voor zichzelf wilde hebben. Hoewel, ze deed al vanaf het begin behoorlijk koel tegen hem. Hij hield het maar op de verwarring.
Jack schudde zijn hoofd. Waar was hij mee bezig? Er waren belangrijker zaken om op de focussen! Geïrriteerd richtte hij zich weer op zijn kaart. Hij probeerde al eeuwen uit te vissen waar op de wereld dat 'Woud van Nyx' nou precies lag, maar het lukte hem maar niet om erachter te komen. Het was nergens op de kaart te vinden, en in de boeken over Beroemde Reizigers die hij had gejat stond ook niet veel informatie. Het enige dat hij had kunnen vinden was een mysterieus gedichtje, dat hij nu al tijden tevergeefs probeerde te begrijpen.