Forever young - 22.3

Zachtjes beet ze op haar onderlip, het was echt niets voor haar om op een podium te staan waar iedereen haar kon aan kijken. Ze hield niet van aandacht, toch wilde ze dit doen. Het moest wel, ze moest het kunnen bewijzen. Eén van de mannen backstage had haar een microfoon gegeven voor ze het podium op wandelde. De fans waren op gehouden met gillen en alle ogen waren op haar gericht.
      “Hoi” haar stem was zachtjes en de zenuwen raasden door haar lichaam heen, nog erger dan ervoor. “Jullie weten allemaal wel wie ik ben, toch?” een geroezemoes steeg op uit de zaal. Stap voor stap wandelde ze naar het midden van het podium, waar Louis nog steeds stond. Een glimlach stond op zijn gezicht en zijn ogen volgden elke beweging die ze maakte. “Hey jongens” ze wierp de jongens één voor één een glimlach toe en haar ogen bleven even bij de blonde Ier hangen. “Ik ben hier omdat ik iets moet vertellen en ik wist niet hoe ik het op een andere manier zou moeten doen” haar ogen gleden even door de zaal heen. “Ik wil het op een goede manier doen, zodat ik kan laten zien dat ik het echt meen. Ik hoop dat jullie me daarmee willen helpen?” deze keer maakte het publiek een instemmend geluid. “Wel,” Olivia slikte even, “ik heb een paar maanden geleden echt de meeste domme beslissing ooit gemaakt. Iets waar ik al die tijd spijt van gehad heb. Eerst dacht ik dat ik gewoon geduld zou moeten hebben, het zou allemaal wel goed komen. De maanden gingen traag voorbij maar dat bekende gevoel verdween niet, in tegendeel het werd enkel sterker” even zweeg ze. “Ik heb mezelf er pijn mee gedaan, terwijl het net de bedoeling was dat het ervoor zorgde dat ik geen pijn zou hebben. Het ergste is waarschijnlijk dat ik iemand anders ook pijn gedaan heb. Iemand waar ik met mijn hele hart om geef”
Nialls blauwe ogen waren op Olivia gericht. Niet dat ze het door had, ze keek enkel het publiek aan. Het was twee maanden geleden dat hij haar gezien had. Twee maanden geleden dat hij haar gekust had, toen zij hem gekust had. Zijn mondhoeken trokken omhoog toen hij er aan terug dacht. Het bekende, warme gevoel overspoelde zijn lichaam weer.
      “Ik voel me echt schuldig, ik had het nooit mogen doen. Toen dacht ik dat het een goede beslissing was, dat het het beste ging zijn voor iedereen. Dat hij zich niet schuldig zou moeten voelen als er iets fout zou gaan en dat mijn hart niet gebroken zou worden. De theorie achter mijn beslissing was goed, maar de praktijk daarin tegen helemaal niet” zachtjes schudde Olivia haar hoofd. “Daarom ben ik ook hier, ik wil het goed maken en ik heb jullie hulp nodig” haar hart klopte onder tussen in haar keel. Het maakte haar niet uit wat de fans zouden doen, het enige waar ze nog bang voor was was zijn reactie. “Lieve Niall” verbaasd keek Niall op toen hij zijn naam hoorde. Zijn ogen gleden uit automatisme naar die van haar. Ze had zich omgedraait en stond nu enkele stappen van hem verwijdert. Een zacht gejoel steeg op uit de zaal, en uit Louis’ mond, maar het werd al snel weer stil in de zaal. “Sorry”
      “Maar” ze schudde haar hoofd, als teken dat hij moest zwijgen. Haar lichtebruine haren vielen op haar rug neer en haar bruine ogen haakten zich vast in zijn blauwe ogen.
      “Sorry dat ik zo dom was. Dat ik dacht dat het beter voor ons zou zijn. Dat ik mezelf zo geen pijn zou doen” weer schudde ze haar hoofd. “Ik had het echt fout, ik denk dat ik mezelf hierdoor net pijn gedaan heb. Je hebt geen idee hoe graag ik je weer in mijn armen wilde houden elke keer ik je zag. Hoe graag ik mijn lippen op die van jouw wilde drukken. Ik heb je gemist, ongelofelijk hard. Je zat altijd wel ergens in mijn hoofd, hoe hard ik ook probeerde je raakte er niet uit” nog steeds keek Niall haar verbaasd aan. Hij begreep het niet helemaal. Natuurlijk vond hij het geweldig om net die woorden uit haar mond te horen. Maar waarom vertelde ze het nu, hier? De tour zou pas binnen twee maanden eindigen, waarom deed ze het nu? Wist ze dan niet dat dit er net voor zorgde dat hij haar net niet meer wilde laten gaan? Wist ze niet dat hij hierdoor geen twee maanden meer zou kunnen wachten? Het publiek zweeg, geen enkel woord kwam uit hun mond en allemaal keken ze gespannen naar Niall en Olivia. “Zou je het me kunnen vergeven?” Olivia had al niet meer door dat ze in het midden van een podium stond. Het enige waar ze aan dacht was Niall.
      “Lieve Olivia,” langzaam zette Niall een stap vooruit zodat hij recht voor haar stond. “Wat denk je nu zelf?” tijd om haar te laten antwoorden gaf hij haar niet. Het enige wat hij deed was zijn lippen op die van haar drukken. Zijn handen legden hij op haar wangen en hij trok haar tegen zich aan. Hoe kon hij het haar niet vergeven?

Ze zijn dus niet, ik herhaal NIET, terug bij elkaar ^^ Hij vergeeft haar, het is een soort belofte die ze maken. Wat die belofte inhoud vertel ik nog wel binnen drie deeltjes (;

Hopelijk heb ik jullie verwachtingen een beetje kunnen in vullen met dit deeltje (: Laten jullie me weten wat jullie er van vinden?