Forever young - 22.1

Oktober - 2012

Via een scherm, dat aan één van de vier grijze muren hing, kon Olivia het concert volgen. Het publiek ging uit zijn dak, elke keer dat de jongens iets zeiden steeg er gegil op uit de zaal. Het verbaasde Olivia dat de meisjes, Olivia had nog geen jongen gezien tussen het publiek, hoorden wat de jongens zeiden. Ze zou doof worden als ze zelf in de zaal zou staan.
      “I tried playing it cool. Girl when I'm looking at you. I can't ever be brave.Cause you make my heart race”
      “Shot me out of the sky. You're my kryptonite. You keep making me weak. Yeah, frozen and can't breathe”
      “Some things gotta give now. Cause I'm dying just to make you see. That I need you here with me now. Cause you've got that one thing”
      “So get out, get out, get out of my head. And fall into my arms instead. I don't, I don't, don't know what it is. But I need that one thing. And you've got that one thing”
      “Now I'm climbing the walls. But you don't notice at all. That I'm going out of my mind. All day and all night” haar ogen waren gericht op de blonde Ier, de glimlach die op zijn gezicht stond zorgde ervoor dat er spontaan vlinders door haar buik vlogen.
      “Some things gotta give now. Cause I'm dying just to know your name. And I need you here with me now. Cause you've got that one thing”
      “So get out, get out, get out of my head. And fall into my arms instead. I don't, I don't, don't know what it is. But I need that one thing. And you've got that one thing” een spontane glimlach was op Olivia’s gezicht verschenen. De meisjes waren nog steeds de longen uit hun lichaam aan het schreeuwen.
      “Mevrouw?” verbaasd draaide Olivia zich om, waardoor ze niet meer naar het beeldscherm keek en dus enkel de muziek hoorde. “Het is bijna aan u, ik moet u nog naar de make-up afdeling brengen zodat u niet staat te glimmen op het podium, dat heeft Louis me tien keer gezegd” normaal gezien zou Olivia spontaan moeten glimlachen door zo’n typische Louis actie. Toch deed ze dat nu niet, de zenuwen raasden steeds sneller en sneller door haar lichaam. “Wilt u me volgen?” ze gaf een klein knikje, waarna ze recht stond, haar tas pakte en de man volgde.
Links, rechts, rechts en nog eens links. De gangen leken allemaal op elkaar, elke muur had dezelfde kleur wit en de deuren hadden allemaal dezelfde kleur grijs. Een normaal mens zou hier dan ook zeker verdwalen zonder een kaart. Nou ja, zelfs met die kaart zou je verdwalen.
      “Ik kom u binnen twintig minuten halen, goed?” Olivia knikte voorzichtig waarna de man de kamer weer uit wandelde en haar alleen liet met twee vrouwen. De ene was klein, slank. Ze had lange blonde haren, groene, nieuwsgierige ogen en volle lippen die ze tot een glimlach had gevormd. De andere vrouw was minstens een kop groter, had een getinte huid en was niet één van de magerste. Toch was het een prachtige vrouw.
      “Dus jij bent Olivia Delgado? Louis’ beste vriendin en het meisje dat Nialls hart sneller doet slaan?” de blonde vrouw keek haar vragend aan. “Je mag hier komen zitten” ze duwde Olivia in één van de stoelen en viste een potje van het tablet af. “De jongens hebben al veel verhalen over je verteld”
      “Enkel goede hoop ik?” Olivia probeerde nonchalant te klinken, het zou haar gelukt zijn als ze niet zo zenuwachtig was. De getinte vrouw ging met een borstel door Olivia’s lange, lichtbruine haren.
      “Natuurlijk” de vrouw glimlachte. “Is er iets speciaals wat we moeten doen voor je? Louis heeft gezegd dat we je als een prinsesje moesten behandelen”
      “Nee, dank je” Olivia schudde haar hoofd. “Ik vind het al heel erg vriendelijk en lief van jullie dat jullie dit voor me willen doen” ze knikte in de richting van de make-up tafel. “Als ik het zelf zou moeten doen zou ik er niet uit zien” Olivia kon wel met make-up over weg, maar dan enkel de basic make-up. Ze droeg het dan ook niet ongelofelijk vaak, enkel voor een speciale gelegenheid.
      “Ik vind het eigenlijk heel erg moedig van je” de blonde vrouw keek Olivia met een glimlach aan. “Dat je dat gaat doen voor hem, Louis heeft het ons verteld. Het is zo ongelofelijk lief, ik zou niet weten hoe hij nee zou kunnen zeggen. Hij is trouwens nog steeds gek op je, hij wilt niets liever” een rode blos verscheen op Olivia’s wangen. Ze was dan ook ongelofelijk blij dat de vrouwen er niets van zeiden en gewoon verder gingen met praten en hun werk. Van uit haar ooghoeken keek Olivia naar het tv-scherm dat ook in deze kamer hing. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zijn bekende blauwe ogen zag.

Nog twee weken .. En dan is deze story gedaan ö Btw, het 'grote' en belangrijke deel komt er binnen twee deeltjes aan (; Dus jullie moeten geduld hebben tot zondag ^^