Grenade - 21.4

      “Ok so I call about a thousand times, I wait outside and I join the line. With a million girls that are just like me ooh . I got you're name saved on my screen. It says how much that you love me. And I know that its not a dream. Aahhhaa oooooohh yeaaaaahh ahhhaa ooooh yeaaaaaahhhhhh . It’s like I keep on giving with nothing in return, just a constant burning Ill never learn. But let me just fairytale that we are in love. I'd rather live a life this way” Olivia’s vingers tikten mee op het ritme van de muziek. Haar linkerhand lag op het stuur en haar met haar hoofd steunde ze op haar rechterhand. Haar rechterelleboog had ze tegen de deur geplaatst. Haar gedachten waren maar half bij de muziek, van Rebecca Ferguson, die door de auto heen schalde. Zou het wel lukken? Ze wist dat ze zich beter geen zorgen zou maken, dat ze possitief moest blijven. Toch kon ze de gedachten niet bedwingen, ze kwamen steeds weer naar boven. “Oh its my life anyway. I close my eyes and you kiss me. Say how much that you miss me. And no one, compares to what we got. Then I wake up and it's just a dream. Some how I wish it was reality. Trying to deal with the fact its not” het liedje paste niet helemaal bij haar situatie maar toch kon Olivia zichzelf er in herinneren. Ze was één meisje tegen over miljoenen fans en vele meisjes waren zoals ze zelf was.
      “Denk toch eens niet zo negatief” mompelde ze tegen zichzelf. Haar rechterhand verplaatste ze naar het stuur en met haar linkerhand schakelde ze naar vijfde. Het landschap schoot voorbij, iets wat meestal gebeurde als je op een snelweg reed. Hannah en Stan hadden nog voor gesteld om met haar mee te rijden, zodat ze niet helemaal alleen was. Op zich was het een goed idee, dan kon iemand haar kalmeren. Toch wilde ze dit alleen doen. Ze hield van Hannah en Stan, beide betekende veel voor haar, maar er was maar één iemand die haar rustig kon krijgen. Nee, dat was niet waar. Twee mensen. De ene kende ze al haar hele leven, hij kende haar door en door en de andere was haar figuurlijke prins op het witte paard.
Ze wierp een blik op de klok, nog tweetal uurtjes. Op zich was het veel, het waren nog ongeveer hondertwintig minuten, maar toch was het voor haar weinig. Ze moest nog een half uur rijden, als ze zou aan komen zou ze samen met Louis naar binnen gaan. Naar een plaats waar de andere jongens haar niet zouden kunnen zien, zodat het een verrassing was. Dan zou ze, rond het einde van het concert, het podium op moeten.
      “I wanna be drunk when I wake up. On the right side of the wrong bed. And every excuse I made up. Tell you the truth I hate. What didn't kill me, it never made me stronger at all. Love will scar your makeup lip sticks to me. So now I'll maybe lean back there I'm sat here, wishing I was sober. I know i'll never hold you like I used to” onder tussen was het volgende liedje begonnen, eentje van Ed Sheeran. Ze had haar beide handen op het stuur gelegd, dat ze ondertussen al een beetje krampachtig vast hield. Ze moest rustig zijn, anders zou het zeker niet goed komen.

De koplampen van haar auto verlichtte de achterkant van de parkeerplaats, waar je er op reed. Ze was net door de beveiliging geraakt met haar auto en had opdracht gekregen, van Louis, om deze helemaal aan de rechterkant in het midden te parkeren. Daar zou hij haar wel op wachten. Olivia haalde de sleutel uit het contact. Stilte overheerste duidelijk nu de muziek gestopt was met spelen. Het enige wat ze hoorde was haar eigen ademhaling, die sneller ging dan anders. Ze schrok op toen iemand tegen het raam tokte.
      “Zou je niet uit stappen?” Louis had het portier open getrokken en kek zijn beste vriendin met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Hey, ik ben niet zo eng hoor. Je moet niet zo kijken” een stralende glimlach kwam te voorschijn. Toch zorgde die er niet voor dat Olivia zich iets rustiger voelde, haar ademhaling ging nog steeds even snel. “Ik heb je gemist” zodra Olivia het portier achter zich sloot sloeg Louis zijn armen rond haar heen.
      “Ik jou ook, Louis” ze krulde haar armen rond zijn middel en duwde haar hoofd tegen zijn borstkas aan. Op één of andere manier zorgde dit er wel voor dat rustiger werd.
      “Net zoals vroeger” verbaasd verplaatste Olivia haar ogen en keek ze Louis vragend aan. “Wel vroeger als je bang was kwam je ook altijd naar mij voor een knuffel zodat je rustiger werd. Weet je dat dan niet meer? Olivia toch, dat kwetst me” Louis drukte een kus op haar voorhoofd. “Geloof me, alles komt goed”

Hebben jullie al enig idee wat er gaat gebeuren? Want, ik ben wel nieuwsgierig naar jullie ideeën (; Oké, drop ze hier onder maar in een reactie ^^ En dan ga ik nu verder aardrijkskunde leren .. Bah, school >.<