Grenade - 21.3

      “Het is geregeld” een glimlach verscheen op Louis gezicht. “Ik heb wel even moet zagen en dan ook nog eens moeten uit leggen dat ze er niets van tegen de andere jongens mochten zeggen. Want echt waar, ik wist niet dat mannen zo’n roddelwijven konden zijn” Olivia grinikte. “Ik vind het echt een goed idee van je, little Olive. Ik weet ook dat het goed gaat komen, echt. Toch ben ik nog een beetje bang dat je gekwetst gaat worden en je weet dat ik dat niet wil”
      “Dat weet ik, Louis. Maar het gaat goed komen, dat kan niet anders. Ik moet het possitief zien” voorzichtig beet ze op de binnenkant van haar wang. Natuurlijk wist ze dat er een kans was dat hij het helemaal niet zou willen. Dat ze dus gekwetsd zou worden, maar die gedachten probeerde ze te verbannen uit haar hoofd. Ze wist dat ze al genoeg zenuwen zou hebben en als ze er dan ook nog eens met negatieve gedachten aan zou beginnen zou het helemaal slecht gaan..
      “Inderdaad, possitief denken. Dat zal je wel lukken, en hey. Ik ben er ook nog altijd als mentale steun” Louis draaide een rondje op zijn bureaustoel en wierp een blik op de kalender. Het was ondertussen al oktober geworden, de jassen werden weer uit de kasten gehaald. Er werden dikkere sokken aan getrokken en de korte mouwen werden ingeruild voor langere. Sjalen wikkelden mensen weer om hun nekken. Iets wat echt wel nodig was, aangezien de wind ervoor zorgde dat de haren in je nek omhoog ginngen staan. “Nog twee weken en dan zie ik je terug” ondanks ze dat beide aan de andere kant van Engeland waren wist Olivia perfect dat Louis aan het glimlachen was.
      “Iets waar ik heel erg blij mee ben”
      “Ik ook, little Olive” verbaasd draaide Louis zich weer om toen hij een klop op de deur hoorde. “Wacht even, er klopt iemand op mijn deur. Kom maar binnen!” Harry’s hoofd verscheen in de deuropening. “Is er iets?”
      “Ah, je bent aan het bellen” de krullebol schudde lachend zijn hoofd. “De jongens dachten al dat je tegen jezelf aan het praten was. Je moet toegeven, dat zou best nog wel eens kunnen” Louis stak zijn tong uit. “Met wie ben je aan het bellen?” de krullebol sloot de deur achter zich en ging op Louis’ bed zitten. “Wacht, laat me raden. Eleanor?” lachend schudde Louis zijn hoofd. “Je moeder? Of één van je zusjes?” weer schudde Louis zijn hoofd. “Dan is het Olivia!” Harry was recht gesprongen en riep haar naam door de gsm heen.
      “Dag, Harry” Harry had de gsm uit Louis’ handen getrokken en had deze tegen zijn oor gedrukt. “Hoe gaat het met je?” Olivia grinnikte even om Harry’s actie. Louis daarin tegen keek de jongen raar aan. Soms begreep hij de krullebol niet helemaal.
      “Heel erg goed, met jou?” Harry trok zich niets aan van Louis’ rare blik en zette een stap achteruit, zodat Louis de gsm niet terug kon afnemen.
      “Ook goed, dank je”
      “Je moet nog eens naar hier komen. De vorige keer dat ik je gezien heb hebben we niet echt kunnen praten, het is echt al lang geleden dat we nog eens gepraat hebben. Vind je ook niet?” Olivia maakte en instemmend geluidje. “Wel, daar moeten we dan eens verandering in brengen” Harry ontweek Louis’, wanhopige, poging om zijn gsm terug te krijgen. “Wacht even, Louis doet irritant” Harry wierp Louis een nep-giftige blik toe waarna hij Louis’ slaapkamer uit wandelde, in de richting van de woonkamer. Met Louis nog steeds op zijn hielen. “Denk je ook niet dat we hem eens manieren moeten aan leren?” Harry ging naast Zayn in de zetel zitten. “Louis, blijf eens van mijn arm af. Ik ben aan het bellen”
      “Is dat niet Louis’ gsm?” een frons verscheen in Liams voorhoofd. “Of zit ik nu fout?”
      “Nee, het is inderdaad Louis’ gsm” Harry keek Liam glimlachend aan. Louis had onder tussen zijn pogingen gestaakt en ging tussen Liam en Niall in de andere zetel zitten.
      “Waarom heeft hij jouw gsm?” Niall trok zijn wenkbrauw op. Louis haalde kort zijn schouders op.
      “Ik was met Olivia aan het praten en ineens trok hij mijn gsm uit mijn handen en begon hij een gesprek met haar” Zayn kon er de humor nog wel van in zien, net zoals Niall. Beide jongens begonnen te luid op te lachen. Liam was de enige die kort zijn hoofd schudde, natuurlijk vond hij het ook wel grappig. En dan vooral Louis’ wanhopige gezichtsuitdrukking, maar het was ook weer niet zo grappig dat hij er een lachbui van kreeg. Harry trok zich niets aan van de jongens en praatte rustig verder.
      “Dus, dat is dan een deal?” Olivia grinnikte even. “Dat is geen antwoord”
      “Dat is een deal, meneer Styles. Als we elkaar nog eens zien zullen we nog eens praten. Goed?”
      “Heel goed, ik kijk al uit naar de volgende keer. Bye Olivia”
      “Bye Harry”
      “Hier,” Harry stond recht en stak de gsm uit naar Louis, “misschien wil je nog iets tegen haar zeggen?” Louis schudde zijn hoofd en pakte de gsm aan.
      “Ik ben er terug”
      “Hey Louis. Dus alles is echt geregeld?”
      “Alles is geregeld, goed? Maar ik ga nu wel afleggen, ik zie je snel weer”
      “Bye Louis”

Nee, nee, nee! Vandaag is mijn laatste dag vakantie en is het weer "Hallo, school!" Oh god, daar heb ik echt geen zin in. Veel te vroeg opstaan ... Nou ja, misschien zouden reacties me wel op vrolijken ^^
Ps: Heeft iemand van jullie de film 'Serendipity' eigenlijk al gezien? Zo ja, wat vinden jullie er van? Trouwens, mijn verhaal is er helemaal niet op gebasseerd. Enkel het idee dat het vrouwelijk hoofdspersonage in het lot geloofd en de titel zijn hetzelfde (: