Champagne supernova - 20.3

Ze had haar hoofd op Louis’ schouder gelegd en samen staarden ze in stilte naar het plafond. Zijn hand wreef over haar rug heen.
      “Hoe lang blijf je hier nog?” Olivia draaide zich een beetje naar rechts zodat ze Louis kon aan kijken. “Waneer moet je weer verder gaan met je tour?”
      “Overmorgen hebben we weer een concert, dus ik vertrek morgenavond. Ik weet dat ik niet lang blijf, maar geloof me dat dit ene dagje al heel erg veel is” Olivia knikte, ze begreep het. Natuurlijk was één dag al ongelofelijk veel als je de tientallen concerten moest doen. “Ik ben blij dat ik je nog eens kan zien”
      “Ik jou ook, Louis. Maar je moet me iets beloven” Louis keek haar vragend aan. “Je gaat morgen je moeder en zusjes op zoeken. Ik weet dat ze naar je concert geweest zijn en je daar gezien hebben maar ze missen je, ze missen je ongelofelijk hard. Trouwens, jij kan mij niet vertellen dat jij ze niet mist”
      “Natuurlijk mis ik ze en ik beloof je dat ik morgen naar hen ga. Goed?” Olivia knikte en keek haar beste vriend glimlachend aan. Louis had net zijn mond open gedaan om weer iets te zeggen toen een klopje op de deur hoorde en deze niet veel later open ging.
      “Ik hoop dat ik niet stoor, mag ik binnen komen?” het eerste wat Louis zag waren Nialls blonde haren en zijn blauwe ogen. Niet dat die blauwe ogen op Louis gericht waren, Louis was er van overtuigd dat als Niall niet wist dat Louis hier was hij Louis zelfs helemaal niet gezien zou hebben.
      “Natuurlijk, ik ga even naar beneden. Tot straks” hij drukte nog een kus op Olivia’s voorhoofd, gaf Niall een schouderklopje voor hij de gang op wandelde en de deur achter zich sloot. Olivia had zich onder tussen in kleermakerszit op het bed gezet en Niall stond, met zijn ogen op zijn schoenen gericht, nog aan de deur.
      “Moet je niet zitten?” haar stem was de eerste die de stilte tussen hen verbrak. Ze keek Niall vragend aan en klopte vervolgens op de lege plek naast haar op bed. “Ik bijt niet hoor” Niall grinnikte en ging naast haar op het bed zitten. “Is er iets?” ze trok haar wenkbrauw een beetje op.
      “Ik vroeg me gewoon af of je boos op me was” nu trok Olivia ook haar tweede wenkbrauw op, wat bedoelde hij nu weer? “Wel, omdat ik Kendall weg getrokken heb” hij had exact dezelfde vraag aan Zayn gesteld. Toch wilde hij het antwoord uit haar mond horen. “Ben je boos op me?”
      “Natuurlijk niet” zijn blauwe ogen ontmoetten haar bruine ogen. “Hoe kom je daarbij?” Niall haalde zijn schouders op. “Nee, ik ben echt niet boos op je. Ik heb Kendall gewoon niet weg geduwd omdat ik verschoot. Ik had echt niet door dat hij het over mij had”
      “Dat is echt iets typisch voor jou, dat weet je toch?” een plagende ondertoon klonk door in Nialls stem. “Er is maar één iemand op de wereld die zo’n subtiele hints niet begrijpt en dat ben jij” hij gaf haar een por in haar zij. “Dat weet je toch?” Olivia slaakte een zucht waarna ze glimlachend knikte. “Ik ben blij dat je niet boos op me bent”
      “Hoe kan ik nou boos zijn op jou? Niall, dat moet je toch eens leren. Jij kan me bijna niet boos krijgen” zachtjes beet ze op haar onderlip. Haar ogen richtte ze weer op het plafond. Terwijl zijn ogen over haar gezicht gleden.
      “Dank je” een kleine glimlach verscheen op Nialls gezicht. Hij had zich op zijn zij gelegd en bleef haar aan kijken. Ze voelde hoe zijn ogen op haar huid brandden. Het zorgde ervoor dat ze in zijn armen wilde kruipen. Dat ze zich tegen zijn borstkas kon nestellen, haar armen rond hem heen slaan en zo in slaap kon vallen. Zoals ze eerder gedaan hadden. “Ik denk dat ik net hetzelfde voor heb” voorzichtig draaide Olivia zich zodat ze Niall vragend aan kon kijken.
      “Hoe bedoel je?”
      “Wel, ik kan ook niet boos op je worden” voorzichtig schoof hij één van Olivia’s haar lokken weer achter haar oor. Het was een klein, simpel gebaar. Toch zorgde het ervoor dat Olivia’s onderbuik warm werd, dat de figuurlijke vlinders er door vlogen. Hoe kon het, dat ze na al die tijd nog steeds stapelverliefd was op die jongen? Dat een simpele aanraking of zelfs maar een blik haar al gek kon maken? “Wie kan er nou boos op jou worden? Je bent een schatje” de wel gekende rode kleur kroop van uit haar hals naar haar wangen en bleef daar zitten. “Zeker als je bloost”
      “Niall, dat is niet grappig” ze draaide zich op haar buik zodat hij haar gezicht niet meer kon zien. “Ik ben niet schattig” Niall grinnikte even waarna hij zich naast haar neer legde. Ook op zijn buik en zijn gezicht naar links gedraait zodat hij naar haar kon kijken.
      “Echt wel, geloof me. Er bestaat bijna niemand schattiger dan jij” Olivia draaide haar hoofd een beetje en schoof de haren, die nog in haar gezicht hingen, achter haar oor. Ze voelde hoe zijn adem tegen haar huid sloeg en hoe de lichtjes in zijn ogen op lichtten. Hoe zijn tanden een beetje uit elkaar weken toen hij glimlachte, waardoor ze een stukje van zijn tanden kon zien. Hoe kon iemand hem nu lelijk vinden? Hij was perfect voor Olivia. Natuurlijk had hij zijn imperfecties, maar dat waren net de dingen die hem perfect maakte voor haar. Zonder het helemaal te beseffen schoof Olivia een beetje op zodat ze haar lippen voorzichtig op die van Niall kon drukken. Haar rechterhand legde ze in zijn nek, voor zover dat kon als je lag, en liet ze met de haren in zijn nek spelen. Het was geen ruige kus, een rustige kus. Eentje waar ze al zo lang op gewacht had. Hun lippen pasten perfect op elkaar. Exact zoals ze zich herinnerde.

Mr. Bright Eyes. Mijn nieuwste story, met als hoofdrol mister Zayn Malik. De proloog staat al online, dus die kan je al eens lezen als je dat wilt (: Volgende week zaterdag, dus 14 april, komt het eerste deel online.
Ik hoop trouwens dat jullie dit deeltje een beetje goed vonden, reacties zijn altijd welkom (; Net zoals commentaar etc.