8, Lynna Clearway.

Geïrriteerd druk ik het knopje van mijn wekker uit. Een zucht verlaat mijn mond en langzaam, heel langzaam, verlaat ik mijn warme bed. Uit mijn kast neem ik een simpele, witte T-shirt met halflange mouwen, één van mijn grijze skinny jeansbroeken en mijn lichtroze jas. Ik zorg ervoor dat de watertemperatuur van de douche warm is en enkele seconden later lopen duizenden waterdruppels over mijn huid.
Na ongeveer tien minuten kom ik de douche weer uit. Mijn haar laat ik gewoon zo, het zal wel drogen. Ik doe mijn kleren aan en loop met mijn jas in mijn handen terug naar mijn slaapkamer. Daar aangekomen zoek ik mijn grijze armbanden, mijn lichtroze ring en mijn witte horloge. Mijn Louis Vuitton zak staat al klaar van gisteren, met alle nodige spullen er in. Met een glimlach op mijn gezicht loop ik de wenteltrap af. Vanwaar die glimlach komt? Geen idee. In de keuken neem ik een rode appel en voorzichtig zet ik mijn tanden in het stuk fruit.
“Ik sta buiten, kom je? x” Een sms van Drue zorgt ervoor dat mijn voeten omhuld worden door roze ballerina’s en mijn armen verscholen zitten in mijn jas. Ik check nog even mijn verschijning in de spiegel en loop dan de deur uit. “Hey!” Met een kus begroet ik mijn beste vriend. In zijn Audi A5 speelt de radio zachtjes en zo vertrekken we naar school. Tja, voor een schooljochie heeft Drue al redelijk wat centen op zijn rekening staan. Mede dankzij zijn vader, maar ja.
“Ik heb gehoord dat je een nieuwe kat hebt?” Drue’s stem bevat een lachende ondertoon. “Ja, hij is zo schattig! En hij laat me meteen al nieuwe mensen kennen.” Een grinnik verlaat mijn mond bij de gedachte aan gisteren. De jongen naast me kijkt me nieuwsgierig aan. “Ik nam het beestje mee naar mijn dansles, maar liet hem in de kleedkamer. Blijkbaar wist hij hoe te ontsnappen want toen mijn les gedaan was, zag ik hem aan de overkant. Bij de jongens.” Drue’s luide lach vult mijn gehoor. “Toen moest ik hem nog gaan halen ook en ja, zo leerde ik een paar jongens kennen.” Meteen vliegen zijn wenkbrauwen de lucht in. “Vriendjesmateriaal?” Grinnikend rol ik met mijn ogen. “Ik weet het niet, Zeph zag er wel leuk uit. But, I don’t know.”
Een aantal kilometers verder doemt de school op en zuchtend stap ik uit de auto. “Ik heb echt geen zin.” Drue slaat lachend zijn arm om mijn schouder en plant zijn lippen op mijn voorhoofd. “We will survive.” Met grote tegenzin lopen we het oude gebouw binnen, waar honderden leerlingen bij hun kastjes staan. Ella komt ons tegemoet gelopen samen met haar vriendje Hayden, Jaye, Leia en Megan. Glimlachend begroeten we elkaar en na het laatste belsignaal lopen we elk onze eigen richting uit.
“Hey, kleintje!” Een zucht verlaat mijn mond. Ja, ik ben klein. So what? Ik heb er vrede mee. Een lichte tik op mijn schouder laat me opkijken en mijn lippen vormen zich tot een glimlach. “Hey.” Mijn ogen herkennen de jongen voor me als Jay. “Ik wist niet dat jij op deze school zit.” “Ja, ik wist ook niet dat jij hier zit.” Best verbaasd over het feit dat we op dezelfde school zitten, lopen we naar Engels. “Oh ja, Zeph ziet je helemaal zitten, babe.” Jay schenkt me een vette knipoog, waarna hij doodleuk wegloopt. Okay. Wacht, zei hij nou net dat Zeph me ziet zitten? Natuurlijk… niet. Lichtelijk geïrriteerd om weet ik veel wat zet ik me neer, waarna mevrouw Visconti aan haar les begint. Een eerste zucht verlaat mijn mond en wie weet hoeveel er nog volgen.