12

Tom pov.

Rustig zitten we met zijn alle aan de Griffoendor tafel te praten over onze vakanties. ‘Pff toen we in Barcelona liepen was het heet! Toen Tom naar het eerste beste plekje schaduw wou rennen rende hij recht door zo’n groep mensen die een foto wouden maken heen’ verteld Bill enthousiast tegen Dean en Seamus die hard beginnen te lachen, ik glimlach bij de gedachten weer. ‘En een week later gingen mijn moeder en haar vriend daar ook trouwen…’ het leek net of er aan Bills gepraat nooit een einde ging komen. Ik draai me een keer om en zie 3 meisjes uit Ravenklauw me ook aankeken, gauw keken ze giechelend naar elkaar. Ik zou er echt nooit helemaal aan kunnen wennen. Ik draai me nog een keer om en zie dat 1 van de meisjes ook weer gedraaid had. ‘hee Tom’ zegt ze een beetje uitdagend. ‘hee, jij bent een vriendin van Cho toch?’ vraag ik, Cho heeft me een keertje geholpen toen ik de weg niet wist en was erg vriendelijk. Ze knikt en kijkt beetje verlegen weer voor zich, ‘Ohhw! Hij heeft zo’n schattig Duits accent!’ hoor ik een van haar vriendinnen nog zeggen maar draai me dan glimlachend weer om. Wanneer Perkamentus aankondigt dat de eerstejaars eraan komen is het doodstil. De deur gaat open en voorzichtig lopen er jongens en meisjes van 11 jaar naar binnen en achteraan als laatste loopt June Peters, ik slik even bij het zien van haar. Ze is nou eenmaal bloedmooi. Er wordt een hoop gefluisterd door de zaal maar June lijkt het niet zoveel te doen. Een voor een worden de eerstejaars ingedeeld bij zijn of haar afdeling. ‘Als laatste hebben we een prachtige dame die bij ons in het vijfde jaar instroomt, June Peters als je op de kruk wil zitten? ‘ Kondigt Perkamentus aan, zelfverzekerd gaat ze op de kruk zitten. De hoed word op haar hoofd gezet maar antwoorde zonder twijfel: ‘Zwadderich!’ De tafel van Zwadderich begint hard te juichen om hun nieuwe aanwinst, grijnzend loopt June richting de tafel waar ze de irritante Patty Park van haar plek afduwt en zich naast Malfidus ploft. ‘Me oma vertelde altijd dat de familie Peters maar eng waren, maar ze is echt mooi!’ fluistert Marcel en bloost gelijk om zijn eigen woorden. Grinnikend kijk ik hem aan maar geef hem gelijk, geen jongen uit Hogwarts die daar aan twijfelde.