16.

De volgende dag werden we klaargestoomd voor de interviews voor morgen. Eigenlijk was vandaag een rustdag, maar Maurice kende geen rust. Hij wou alles meteen doen. Sukkel.
Dus, ik ben zo hoffelijk geweest om mijn vrije dag op te offeren om op high heels, waar ik al gewend aan ben, te lopen en proberen zo mysterieus te doen.
"Dus, wat wil je als dekmantel gebruiken?" vroeg Maurice serieus. Jamaij was met Justin bezig omdat hij was aardiger tegen haar was.
"Mysterieus," antwoordde ik kortaf.
Sukkel, moest je maar niet mijn vrije dag in beslag nemen. STERF.
Oké, dat nou ook weer niet maar je snapt het idee.
"En waarom?" vroeg hij irritant.
"Daarom."
"Dat is geen antwoord."
"Je krijgt deze en geen andere," mompelde ik vermoeid.
"Oké, hoe ga je je kleden?" Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Alsof ik daar iets in te zeggen heb?!"
Hij zuchtte en ging zitten.
"Loop eens een stukje op die hakken," Hij keek naar die hakken alsof het moordwapens waren. Alhoewel, zo kon je ze wel gebruiken.
Nieuw idee voor in de arena: naaldhakken.
Geweldige moordwapens. Geliefd bij iedereen.
Zag je het al voor je? Ik wel, geniaal!
Ik liep dus een stukje op mijn toekomstige moordwapen een rondje en ging weer zitten, met een dreigende glimlach rond mijn lippen.
Één verkeerde beweging en hij was er geweest.
Nah, laat ik dat maar niet doen. Hij is altijd nog mijn mentor.
Hij zorgt voor de sponsors en zonder die overleef ik het niet.
"Oké, dat zit wel goed. Probeer nog een beetje te oefenen op je mysterieusheid. Je lijkt te trots, wat logisch is want je komt uit district 1."
Ik grinnikte en stond op. "Als je me nu excuseert, ik ga bomen zagen."