15.

Die avond zaten we met z'n allen op de bank. Maurice was ingelicht door een hysterische Jamaij, en dus ontving ik allemaal boze blikken van hem.
Ze begonnen met het cijfer van Justin. Gespannen tuurden we met z'n allen naar de tv, volgens Jamaij was hij onze enigste hoop.
"Een 9!" gilde Jamaij vrolijk. Ze trok hem in een dodelijke knuffel en ik voelde intense medelijden met dat arme joch.
Daarna kwam dat van mij, ik grinnikte zachtjes toen ik de gespannen gezichten van Jamaij en Maurice zag. Het was toch een slecht cijfer. Ik denk niet dat de spelmakers het fijn vonden om een nat pak te ontvangen.
"Een 12!" gilde Jamaij verschrikt. Ik keek geschrokken naar de tv en begon te grijnzen. "En mij een beetje afzeiken, zeker,"
Ze keken me beiden schuldbewust aan terwijl ik alleen trots kon grijnzen. "Kom Justin, we gaan onze cijfers vieren!" Met een oerkabaal stormden we onze suite uit en renden de gang op.
"Rustig, kinders!" riep een spelmaker verschrikt toen wij langs kwamen stormen. "EEN TWAALF!" brulde ik.
Justin schoot in de lach en struikelde over zijn eigen voeten, en in zijn val nam die kleine duivel mij weer mee. Dus zo lagen we een seconde later op de grond luid te lachen.
"Justin, ongelofelijke sukkel!" gierde ik. Hij knikte lachend en stond op. Uitnodigend stak hij zijn hand uit, die ik dankbaar vast nam.
"Dus, wat doen we nou?" grijnsde hij. "Kunnen we niet in de suite van anderen komen?" vroeg ik grijnzend. Justin schudde teleurgesteld zijn hoofd. Ik zuchtte.
"Dan gaan we maar weer terug naar de suite," mompelde Justin.
Ik grinnikte en wreef hem over zijn haren. Hij gromde en lachend begon ik voor hem weg te rennen, en zo renden we wéér met veel kabaal over de gangen.