2. Op een Eiland

Koppijn… blegh, als ik ergens een hekel aan heb is het wel koppijn, dacht ik terwijl ik met mijn ogen dicht lag. Ik was net wakker geworden. Langzaam kwam alles weer terug, ik ging met het vliegtuig naar de Verenigde Staten om een vriend te ontmoeten. Aangezien de reis nog lang zou duren ging ik maar een dutje doen in mijn stoel. Wacht eens… stoel? Waarom lag ik dan? Mijn ogen schoten open en ik keek naar een heldere nacht, ik kon de sterren zien. Ik hou van die mooie nachten. Wacht… vliegtuig. Daar hoort geen mooie sterrenhemel bij! Waar was ik? Ik ging rechtop zitten en keek om me heen. Ik lag op een strand, en voor me strekte de zee uit, terwijl achter me een soort jungle lag. Blijkbaar was ik op een of ander eiland beland. Maar… hoe kon dat gebeuren? Wat was er in hemelsnaam aan de hand?

Ik stond op en liep een beetje rond. Ik was helemaal alleen, dacht ik. Op dat moment struikelde ik over iets, en viel met mijn gezicht recht voorover. “WHOOOOAA”, riep ik, en daarna zat mijn mond vol met zand. Terwijl ik zat te proesten werd jij wakker. Wat niet echt raar is, aangezien er net iemand over je heen viel en daarna een meter van je vandaan staat te hoesten. Maar je werd rustig wakker, wreef wat in je ogen en keek rond, totdat je mij zag. Even keek je verbaasd naar me, en daarna duwde je mijn benen van je af. Je stond op en hielp daarna mij overeind en vroeg: ‘Waar zijn we’. ‘Op een strand’, antwoordde ik. ‘Je meent het niet!’, riep jij. Daarna keek je nog wat rond, en je rilde toen er een briesje was. Toen ik vroeg wat er was zij jij dat je het koud had. Ik keek even naar je en zag dat je niet warm was aangekleed. Gelukkig was je niet nat. Je stelde voor een vuur te maken, en aan de rand van het oerwoud sprokkelden we wat hout. Ik had nog een aansteker bij me, en dus stak ik het vuurtje aan. Terwijl we ons aan het vuurtje opwarmden kregen we een gesprek.

‘Weet jij wat er is gebeurd?’ vroeg jij. ‘Ik heb geen flauw benul, het ene moment viel ik in slaap op het vliegtuig, en daarna werd ik wakker hier. Weet jij nog wat er gebeurd is?’. ‘Ik weet het ook niet’, antwoordde jij. ‘Ik weet alleen dat ik ook in slaap viel’. ‘Raar’ was alles wat ik wist te zeggen, terwijl ik na ging wat er gebeurd kon zijn. We zeiden een tijdje niks, terwijl we allebei in onze eigen gedachten verzonken waren. Daarna hervatte jij het gesprek weer. ‘Hoe heet jij?’, vroeg je, en ik antwoordde: ‘Thijs, en jij?’. ‘Erieka’, antwoordde jij. ‘Waar kom je vandaan?’ vroeg ik daarna, en we praatten verder. Uiteindelijk besloten we nog wat te slapen.

Toen ik de volgende morgen wakker werd had ik weer hoofdpijn. Volgens mij had ik het al gezegd, maar ik heb echt een hekel aan hoofdpijn. Buikpijn is niet fijn, maar het is stukken beter dan hoofdpijn. Toen ik mijn ogen open deed was de lucht blauw, en ik kon de zee horen. Ik bleef even liggen en dacht: ‘Dus het is allemaal toch geen droom?’. Als dat zo was dan zou jij nog aan de andere kant van het vuur liggen. Ik draaide me om en zag dat het vuur was uitgegaan. Niet zo raar eigenlijk, als je bedenkt dat we er geen nieuw hout hadden opgegooid sinds afgelopen nacht. Maar er viel me nog iets op. Jij was weg. Ik sprong overeind en keek rond, en daarna naar waar jij lag. Er lag niks meer, behalve wat… bloed. Ik riep je naam, maar er kwam geen antwoord. Ik zag dat er nog een paar bloeddruppels waren gevallen in de richting van de jungle. Zonder er verder bij na te denken rende ik ernaar toe.

Ik rende de begroeiing in, en nadat ik een meter of vijftig naar binnen was gerend keek ik rond. Geen bloedsporen, helemaal niks, behalve het geluid van de zee in de verte. Ik keek weer rond, en ik dacht dat ik iets zag bewegen links van me. Ik rende er op af. Toen ik daar was bewoog er wat aan de rechter kant van me. Daar rende ik weer op af, en zo rende ik het oerwoud in. Uiteindelijk wist ik de bron van de bewegingen te vinden, namelijk een klein aapje. Maar geen teken van jou. Een ander probleem: Ik was verdwaald. Toen dit tot me doordrong ging ik op een omgevallen boom zitten, en rustte even uit. Ik hoorde nu helemaal niks meer. Het was helemaal stil. Maar dat klopt toch niet? Een oerwoud hoort vol met geluiden te zijn. Tenminste, dat was mij vertelt. Maar hier was het gewoon doodstil. Het klopt gewoon niet.

Ineens hoor ik iemand mijn naam roepen… met een megafoon? Erg in de verte. Met het weinige energie die ik nog had liep ik in de richting van het geluid. Ik riep terug. ‘Ik kom eraan!’. Ik bleef in de richting van het geluid lopen, en opeens liep ik de begroeiing uit. Ik stond aan de rand van een soort van set, en jij stond tegenover me. Wat was er gebeurd, vroeg ik. Je vertelde me dat je op zoek was gegaan naar wat te eten, en je had een stel kokosnoten gevonden en die probeerde je open te maken met je zakmes. Daarbij sneed je jezelf ook in de vingers. Opeens zag je beweging in het oerwoud, en je liep net zoals mij erin. Na een tijdje rond te hebben gedwaald liep je pardoes het oerwoud uit en stond je bij een stel mensen die opnames aan het nemen waren voor een film. Toen je alles had uitgelegd aan de regisseur leende gebruikte hij en zijn mensen de megafoon om mij te roepen. Ondertussen had hij ook een stel mensen naar het strand gestuurd, maar daar was ik niet meer. Uiteindelijk hoorde je mij terugroepen.

De regisseur kwam naar ons toelopen, en vertelde dat ze bezig waren met het filmen van een film, Cast Away 2. Daarvoor hadden ze een oerwoud geplant. Dat verklaarde waarom we niks hoorden. De regisseur beloofde ons om ons naar het vliegveld te brengen, en vanuit daar konden we gaan waar we heen wouden. Maar hoe we ooit uit het vliegtuig op het strand waren gekomen? Dat wist niemand, dat weet niemand en zal niemand ooit weten.