Chapter 2.5 - Stowaway

Nu was het wachten op zijn eerste stuurman. Het was een poosje geleden dat Jack Gibbs erop uit had gestuurd op een speciale, ultrageheime missie, en hij had eigenlijk al terug moeten zijn. Maar Jack maakte zich geen zorgen, want het was Gibbs; die liep niet in zeven sloten tegelijk, zoals hijzelf. Nee, hij kon elk moment terugkomen om verslag uit te brengen, en als dat gebeurde konden ze op pad. Jack vroeg zich af of hij Gibbs over zijn opdracht moest vertellen. Misschien wist hij een manier om zich eraan te onttrekken, want Jack had niet zo heel veel zin om een meisje van het leven te beroven, hoe gevaarlijk ze ook was. Nou ja, met een beetje geluk probeerde zij hem eerst iets aan te doen, waardoor het wat minder op een koelbloedige moord leek. Het zou immers niet voor niets zijn dat de magiër haar weg wilde hebben...
Of... Hij kon natuurlijk gewoon doen alsof. Net als die jager in dat domme sprookje, hoe heette het ook alweer. Roodkapje? Nee, dat was die andere. Daar kwam wel een jager in voor, maar...
Sneeuwwitje. Dat was het. Daar moest het meisje toch ook vermoord worden? En wat had hij gedaan? Vlees, hij had vlees gekocht bij de slager -of zelf geschoten, dat wist hij niet precies meer- en het meisje laten gaan.
En toen... Jack huiverde als hij eraan dacht. Die koningin, dat enge mens, die had het vlees OPGEGETEN. In de veronderstelling dat het sneeuwwitje was. Hoe gestoord was je dan? Sneeuwwitje, wat een vreselijke naam eigenlijk. Zoiets wilde je toch niet?
Nou ja, die mensen op dat eiland, die wilden hem ook maar al te graag opeten. "Het leven zit vol verassingen," zei Jack hardop.
"Nou en of, Capt'n" klonk een stem achter hem.
Jack schrok even, maar glimlachte toen. "Gibbs," zei hij zonder zich om te draaien.
"Aye. Ik ben er weer."
Nu draaide hij zich wel om en keek de grijsgebaarde man aan. "En?"
"Het was nog een behoorlijk gedoe," begon Gibbs, met een aardig serieus gezicht. "De meeste mensen weten er niet veel van. Schijnbaar was het nogal belachelijk dat ik überhaupt zou suggeren dat het zou bestáán..."
"Vertel nou maar wat je gevonden hebt," zei Jack ongeduldig.
"Maar het is me gelukt, uiteindelijk. Ik kwam een vrouw tegen... een soort heks of zoiets dergelijks... die een hoop interessante dingen te vertellen had. Ze had een magische spiegel waarin je allerlei dingen kon zien..."
Weer Sneeuwwitje, dacht Jack. Het regende sprookjes op een dag als vandaag.
"...zoals wat er hier met jou gebeurde. Daardoor wist ik dat je de Pearl weer terug hebt, al heb ik geen idee hoe je dat voor elkaar hebt gekregen."
"Vertel mij wat," verzuchtte Jack. "Je zou het waarschijnlijk toch niet geloven."
"Dat verhaal komt een andere keer wel. Maar goed, ze wist dus ook waar het lag, al zal het een behoorlijk gedoe zijn om er te komen.

Het Gulden Vlies bevind zich diep in het woud van Nyx, de Griekse godin van de nacht."