één

“ik ga vrijwillig”, riep ik luid en duidelijk over het plein. Alle camera’s richtten zich nu op mij terwijl ik zelfverzekerd en met een lichte grijns om mijn mond naar het podium liep. Toen ik vanmorgen wakker was geworden had ik geweten dat het mijn dag was. Na jaren van training en wachten was nu eindelijk mijn moment aangebroken. Ik stapte op het podium en Kitty, onze escorte, vroeg me hoe ik heette. “Clove Hartwood” zei ik trots. “wel we zijn heel blij met zoveel enthousiasme, Clove”, zei Kitty met haar belachelijke capitoolaccent. “er komt nog meer spanning, het is tijd om onze jongenstribuut te kiezen.” Ze huppelde naar de bol met de jongensnamen en haalde er een papiertje uit. Ik was best wel benieuwd wie het zou zijn, niet dat het veel uitmaakte ik had een vermoeden dat iemand zich wel als vrijwilliger zou opgeven, en ik wist wel wie dat zou zijn. En om mijn vermoeden te bevestigen riep er net iemand: “ik ga vrijwillig”. Ik draaide mijn hoofd naar de kant waar de stem vandaan kwam, maar ik wist wel wie ik zou zien, ik herkende de zelfzekere en ietwat arrogante stem. Cato kwam met grote passen naar het podium gelopen. Oké, toegegeven hij was best knap, maar dat geen effect op mij, niet meer in ieder geval. Ik maakte me geen zorgen, ik wist wat zijn sterke kant was maar ik kende de mijne ook en ik wist gewoon dat ik van hem zou kunnen winnen. Kitty stond bijna te springen van enthousiasme toen ze zag dat er twee vrijwilligers waren hoewel dat bijna elk jaar zo was. Nadat de camera’s onze beelden hadden opgeslokt werden we naar het gerechtsgebouw geëscorteerd om afscheid te nemen van onze familie en vrienden. Bij mij zou dat niet lang duren, mijn familie was niet een warme en gezellige familie. Mijn vader had alle gezag thuis en het enige waar hij om gaf was zichzelf, mijn moeder was na mijn geboorte gestorven. Mijn vader was na haar dood hertrouwd met een of andere kwal en samen hadden ze een zoontje gekregen. Pierre was nu 10 en ontzetten lui en vet. Ik had altijd voor mezelf gezorgd, ervoor gezorgd dat ik trainde voor de spelen als het zover was. Ik had een plan gemaakt, ik zou winnen en dan zou ik nooit meer met iemand van die suffe mensen moeten praten. Op dat moment kwamen mijn vader, mijn stiefmoeder en Piere binnen. Pierre liep meteen naar de schaal met chocolaatjes, wat een verassing. Er werd de hele tijd niets gezegd en dat vond ik prima, ik had hun steun niet nodig om te winnen, dat zou ik helemaal zelf doen, net als alle andere dingen die ik in m’n leven al bereikt had. Toen de vredebewaker de deur opendeed om te zeggen dat het tijd was, knikte mijn vader even kort en wenste me succes. Ik was blij om alleen te zijn. Op vrienden moest ik ook niet rekenen, die had ik niet. Toen ik voor de eerste keer op school kwam had ik iedereen die me wou helpen ruw afgewezen. Vrienden waren voor zwakkelingen, ze gaven me het gevoel dat ik ze nodig had en daar kon ik niet tegen. Ik was altijd heel gesloten en op mezelf geweest en uiteindelijk hadden mijn klasgenoten dat geaccepteerd en deden ze geen moeite meer om vriendelijk te zijn. Ik zat dus maar wat op het bed, te wachten tot het tijd was om op de trein te stappen.