1000 pieces

Zacht loop ik over de plek, waar zojuist mijn hart gebroken is. Ik wil niet nog meer stukjes breken, door mijn voetstappen. Al zou ik er niets van voelen. Voor de zoveelste keer ligt mijn hart aan puin. Voor de zoveelste keer is mijn vertrouwen gebroken. Een harde klap op mijn zelfvertrouwen. Ze hadden vroeger dus toch gelijk. Ik ben niets waard.
Ik ga op mijn knieën zitten en raap de stukjes bij elkaar. In de verte zijn de schaduwen zichtbaar van de meiden die zich vrienden noemden. Ze slaan de armen om elkaar en lopen verder over de weg van het leven. Laten mij achter in een donker hoekje. Ze weten niet wat ze me aandoen. De pijn die ze me laten voelen, want ze leven in een perfect wereldje.
Ik onderdruk een snik. Waarom, waarom hebben ze me zo behandeld? Wat heb ik verkeerd gedaan? Ben ik veranderd? Hadden we dit niet anders kunnen oplossen?
Nachtenlang lag ik huilend in bed, om de pijn die ze me aandeden. Maar ze hadden de moed niet om het me te zeggen. Het enige wat ik wist, is dat ze mij aan het buitensluiten waren. Ze keken niet meer om, en als ik mijn best deed om er weer terug te zijn. Schudden ze hun hoofd en draaide weg.
Geweldige jaren had ik met ze gehad. Gezellig avonden zoals Koninginnedag, feesten en verjaardagen.
Maar nu, dingen die ik bedacht, werden door andere overgenomen. Plannen die ik met één maakte, voerde ze zelf uit, en betrokken mij er niet bij.
Leugens werden verteld, waardoor ik iedereen stukje bij beetje kwijt raakte.
Alles, alles ben ik kwijt. Geheimen die ik deelde, ook deze ben ik kwijt. Het enige wat ik nog van ze ontvang zijn boze blikken. Ben ik echt zo waardeloos?
Ik voel een zachte hand op mijn schouder. Ik draai me om en kijk ik zachte blauwe ogen. Ogen van vertrouwen en vol begrip. Hij zegt niets, maar gaat naast me zitten en raapt samen met mij de stukjes op.
Een tweede hand voel ik op mijn schouder. Weer zijn het de blauwe ogen die me aankijken. Haar ogen staan vol liefde en vriendschap. Ook zij gaat op haar knieën zitten en schraapt mijn stukjes hart bij elkaar.
Een pot met grote letters vriendschap vult zich met de scherven van mijn hart. De rode kleine stukjes in de pot vormen zich langzaam weer tot één geheel.
Zij is degene die de meiden heeft laten praten, en hij vormde zich op de plek, wanneer ik hem het meest nodig heb.
Zonder te vragen, kreeg ik twee vrienden die me helpen mijn hart te helen. Die er stonden om me op te vangen. Op het moment dat ik het juist niet verwachtte.