Het gesprek

Van Puck's sms had ik niet zoveel hoeven verwachten. Het was niks bijzonders, maar ook leuk. "Weltrusten xxx" stond er. Ik drukte het weer weg en klikte mijn lijst met contactpersonen aan. Ik scrolde helemaal door naar de "n" en vond daar het telefoon nummer van Nathalie. Zal ik haar echt bellen? Ik twijfelde erg. Het was al laat, waarschijnlijk had ze helemaal geen zin in een gesprek en daarbij kende ik haar maar net. Maar soms ontmoet je een nieuw persoon. en dan voelt het of je al jaren bevriend bent. Dan ben je in het begin niet verlegen, en let je niet op wat je zegt. Nathalie was voor mij zo'n iemand, besloot ik. Ik drukte op het groene telefoontje en belde haar.
'Hey Lora!' klonk het vrolijk aan de andere kant van de lijn. Ligt het aan mij of was Nathalie gewoon altijd vrolijk? 'Hey,' zeg ik minder enthousiast terug. Ik weet eigenlijk niet precies waar ik moet beginnen met het gesprek, gelukkig ratelt Nathalie al snel door. 'En Lora?' vraagt ze, 'ben je er al achter wie jou redder gaat zijn?' Haar stem klinkt mysterieus. Ik zucht. Natuurlijk niet. Waarom begint ze dan ook meteen weer daarover? 'Nee,' zeg ik. 'Oh, kom op!' roept Nathalie hard. Denkt ze dat dit makkelijk is? 'Geef me gewoon een lijstje om uit te kiezen, dan snap ik er ook nog wat van,' probeer ik scherp te zeggen, maar ik spreek het eerder wanhopig uit. Dat vind Nathalie een goed idee. 'Oké,' geeft ze toe, 'ik zal namen noemen, en als je denkt dat ik de naam van je redder noem, dan moet je stop zeggen. Snap je het?' 'Ja,' zeg ik. Ik ga rechtop zitten op mijn bed en houd mijn telefoon dichter bij mijn oor. Ik wilde niks missen. 'Begin maar,' zei ik, en Nathalie begon met het opdreunen van namen. Ze begon met mijn eigen naam, en na een korte pauze noemde ze Mike Chang. Dat gaat een lange avond worden, dacht ik bij mezelf. Er volgden een aantal namen van mentoren en leraren. Ook noemde Nathalie een aantal namen van leerlingen op die waarschijnlijk haar vrienden waren, maar van wie ik nog nooit had gehoord. 'Rory Flanaga,'zei ze, en voor Nathalie haar lijstje kon vervolgen schreeuwde ik keihard: 'wat!?' Het was niet eens bedoelt als bevestiging, ik was meer verontwaardigt dat ze zijn naam noemde. Maar nog voor ik me kon verduidelijken begon Nathalie al te juigen. 'Ja, inderdaad, goed geraden!' zei ze trots. Ik liet mijn mond openvallen, en nam niet de moeite hem weer dcht te doen. 'Dat meen je niet,' stootte ik stotterend uit. 'Kom op Lora, denk na,' riep Nathalie door de telefoon, 'let eens een beetje meer op hem.' 'Ik wil niet nog meer op hem letten als dat ik al gedaan heb,' probeer ik haar duidelijk te maken, 'je hebt zelf gezien hoe hij zich naar mij gedraagt, afgelopen middag bij de hoofdingang, ik vind hem een beetje eng.' Er loopt een rilling over mijn rug bij de gedachte. 'Oh, maar dat stelt niks voor,' zegt Nathalie, en ze probeert me te overtuigen, 'Rory heeft het stereo-beeld van Amerika nog in zijn hoofd, omdat hij pas net hier is. Hij leeft zijn eigen American dream. En laat zijn droom nou net zijn om ontmaagd te worden.' 'Gadverdamme,' onderbreek ik. 'Ssst,' zegt Nathalie, 'niet zo snel. ik was nog niet uitgepraat. Je hoeft je wat Rory's droom betreft geen zorgen te maken. Hij zit namelijk al met Brittany in zijn hoofd, en ik denk dat zij wel zo'n type is die dat toestaat. Rory doet zo'n beetje alles voor haar. Ik weet niet eens zeker, of hij wel doorheeft dat ze een relatie heeft met Santana, en dat ze hem nooit met Brittany toe zou staan. Maar daar komt hij nog wel achter, en dan zal hij zijn plannetje wel uit zijn hoofd zetten.' Nog steeds lig ik met open mond te luisteren, maar nog steeds is Nathalie niet uitgesproken. 'Let eens op hoe Rory zich gedraagt als jij in de buurt bent, hij geeft veel om je, Lora, dat weet ik zeker. En het is misschien wel een beetje klef, maar dat zal wel typisch Europees zijn, denk ik,' ronde ze haar verhaal af.
'Ik weet het niet hoor,' zei ik twijfelend. Dit was wel een beetje veel informatie voor één keer. 'Denk er eens over na,' zei ze, 'en euhm, ik ga nu slapen, dus is spreek je morgen wel weer, denk ik.' Ik groette haar en Nathalie hing op. Fijn, ze had me daadwerkelijk wat gegeven om over na te denken. En dat betekende dat ik daar een groot deel van de nacht over wakker zou liggen. Nou, weltrusten, mompelde ik tegen mijn telefoon, terwijl ik hem weglegde. Ik trok mijn deken over me heen en deed mijn ogen dicht.