Oops...

Ik draaide mijn motor en reed weg van de bakkerij, weg van Juna. Lieve, mooie, slimme Juna die niets met haar leven kon door haar tante, die haar van haar moeder had afgepakt…
Verdorie! Ik moest ook nog vragen of ze alsjeblieft weer wilde proberen een studiebeurs te krijgen, zodat ze naar een universiteit kon. Shit.
Een mooi excuus om terug te gaan, maar ze was kwaad op me en het was een verzoek van haar vader.
Thuis zocht ik mijn mobieltje en wilde kijken of ik nog dingen gemist had. Ja hoor, dat stomme ding was wéér leeg. Ik kreeg zin om hem tegen de muur te smijten, maar deed het toch maar niet, aangezien ik toch geen nieuwe zou krijgen.
Na een half uur zoeken (ik had het al bijna opgegeven) vond ik de oplader. Toen alles goed en wel aangesloten en in het stopcontact zat, kon ik mijn koelkast éíndelijk aanzetten.
Vier gemiste oproepen en drie berichten. Oeps.
Ik keek in de oproepenlijst. Allemaal Juna, Juna en nog eens Juna. En de gemiste oproepen waren ook van haar! Ook de berichtjes waren van haar afkomstig.
‘Jake, het spijt me dat ik zo kwaad werd. Bel me alsjeblieft.’ En die was dus van gistermiddag, twee uur nadat ik was thuisgekomen.
‘Neem je telefoon op!’ Ook gistermiddag.
‘Jake, ik wil gewoon met je praten. Toe nou, neem op!’ Die was van gisteravond. Shit.
Ik besefte dat ik het weer goed voor elkaar had. Moest ik haar nu meteen bellen? Dat was niet handig, want ze was in de winkel haar moeder aan het helpen.
Ik dacht even na. Vanavond zou ik haar bellen, besloot ik. Kon ik ook gelijk over die stomme studiebeurs beginnen. Of zou ze dan weer kwaad worden? Waarschijnlijk wel. Nou, dan nog maar even geen studiebeurzen. Haar vader moest maar even wachten.
De hele dag ijsbeerde ik door het kleine huis. Zelfs mijn garage hielp me niet om van mijn gepieker af te komen.
Ik wachtte tot na het eten en rende bijna naar mijn kamer. Razendsnel drukten mijn vingers op de knopjes en haar nummer verscheen op het kleine schermpje. Ik hield het ding aan mijn oor en wachtte ongeduldig af. Ik hing bijna op, toen ik haar stem aan de andere kant van de lijn hoorde.
‘Hallo?’ vroeg ze lusteloos.
Dat was raar. Of ze had me niet in haar contacten staan, of ze had geen nummerherkenning.
‘Hé,’ zei ik schor. Opeens voelde mijn keel kurkdroog.