Brieven - 108

“Jawel”, glimlachte ik. “Ze schreef me dat de vuurheer een tijdje weg is van huis.”
“Echt?”, Keylina keek me verbaasd aan.
“Ja. Maar geen week wachten hoor, dan is het te laat”, knipoogde ik. Dat liet ze zich geen twee keer zeggen, ze haastte zich om pen en papier te nemen. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. “Je moeder is een schat”, zei ik haar.
“Dat wist ik al”, zei ze vrolijk, maar toen draaide ze zich om. “Hoe kom je daar zo plots op?”
“Ze heeft de watermeesters die daar zijn voor de verzorging naar huis laten schrijven”, zei ik.
“Wow…”, fluisterde Keylina. “Als vader dat ontdekt…”
“Ze zal wel weten wat ze doet”, glimlachte ik. “Schrijf die brief nu maar snel.”

Liefste mama

Ik ben zo blij dat ik een brief van je kreeg, ik mis je echt. Verder is alles goed met me hoor. Lizzie is echt aardig, ik ben echt blij met haar als zus. En met mijn ouders kom ik ook goed overeen, we zijn nu al net een echt gezin. Onze ouders en ik zijn wel gevangen, maar dat is niet zo erg. We hebben kamers gekregen op het paleis van prinses Yue, net als Lizzie er een heeft. Iedereen is hier vriendelijk, prinses Yue nodigt ons vaak uit om samen met haar te eten. We mogen onze kamers niet alleen uit, maar Lizzie en Yue (ja, zo mag ik haar aanspreken) halen ons vaak genoeg even op. Yle, de dochter van prinses Yue, is een schat van een kind. Ze sprak me al meteen met ‘tante’ aan, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, alsof ik hier echt een lid van de familie ben. De bibliotheek is hier trouwens gigantisch en daar zit ik vaak, samen met Lizzie. Ja, lezen is een passie die we delen.
In het begin had ik het hier wel moeilijk, je begrijpt dat het raar was om hier eerst gevangen genomen te worden en dan te horen dat je iemand anders bent dan je altijd dacht… Ik zou het je zo graag allemaal willen vertellen, maar dat gaat niet in een brief. Ik vertel het dan wel als ik weer thuis ben.
Natuurlijk neem ik jou niets kwalijk dat je het niet eerder verteld hebt. Misschien vind je dat je het niet gedaan hebt, maar als je het medaillon niet had gegeven wist ik het nu misschien nog niet. Lizzie zou het me pas heel wat later hebben verteld als ik niet had geweten dat er iets was. Maar de vuurheer neem ik het wel kwalijk. Ja, ik weiger voorlopig zelfs om hem vader te noemen. Hij heeft me weggehaald bij mijn echte ouders, hij heeft altijd tegen me gelogen, ik was enkel een opvolger die hij kon drillen, niet zijn dochter. Maar natuurlijk ben jij nog steeds dezelfde voor mij, mijn moeder waar ik zielsveel van hou, zelfs al heb ik er nu twee.
Lizzie heeft me uitgelegd waarom ze de kant van de waterstam heeft gekozen, tegen de vuurnatie in. Het gaat in tegen alles wat ik ooit geleerd heb, maar zoals zij het uitlegt klinkt het allemaal zo logisch. Ik ben geneigd haar te geloven. Maar langs de andere kant… Ach mama, ik weet op dit moment niet aan welke kant ik sta. Gelukkig verwacht niemand hier dat ik meteen beslis, hoewel ze hopen dat ik snel mijn beslissing neem. Maar Lizzie heeft me wel één ding duidelijk gemaakt, wat de druk op mijn schouders verzwaart: de uitkomst van de oorlog hangt voor een groot deel van mijn keuze af.
Lieve mama, ik wil je zo graag zien, maar ik ben bang dat dat nog een tijdje zal duren. Weet dat ik elke dag aan je denk. Ik hoop snel naar huis te kunnen komen, en ik zou het geweldig vinden om je dan aan Lizzie en mijn echte ouders voor te stellen.

Liefs,
Azulena

“Voor haar zal ik altijd Azulena zijn”, legde Keylina uit.
“Dat begrijp ik”, zei ik hartelijk. “Ik stuur hem zo snel mogelijk op.”
“Bedankt”, zei Keylina zacht.
“Graag gedaan zusje”, glimlachte ik.
Alle families die een brief hadden gekregen van een heler bij de vuurnatie schreven ook meteen terug. Ik deed er een kort briefje bij aan Jursena, met de mededeling dat de stam haar dankbaar was dat ze de brieven had toegestaan, dat ik blij was dat ik mijn zus had leren kennen en dat ze Keylina altijd mocht schrijven. Ik zou haar ook laten terugschrijven als ik wist dat het veilig was.