Brieven - 107

“Hoi Lizzie, kom er bij zitten”, nodigde Keylina me uit. We waren echt op elkaar gesteld geraakt, je kon bijna zeggen dat we vriendinnen waren.
“Ik heb een brief voor je, van je moeder”, zei ik glimlachend, en ging bij hen zitten. Gretig nam Keylina de brief aan, ik las mee over haar schouder.

Mijn lieve Azulena

Vergeef me dat ik niet Keylina schrijf, maar ik heb je altijd als Azulena gekend. Ik weet dat Lizzie je alles heeft verteld en ik ben blij dat je het eindelijk weet. Ik haatte het om tegen je te moeten liegen, maar je begrijpt dat ik het niet eerder kon vertellen vanwege mijn man. Ik hoop dat je niet kwaad op me bent. Al wist ik heel goed wie je werkelijk was, ik heb je altijd als mijn dochter beschouwd en altijd het beste voor je gewenst.
Ik hoop dat je snel naar huis kan komen, ik mis je echt heel erg, maar ik begrijp dat Lizzie en de waterstam je niet zomaar kunnen laten gaan. Ik hoop dat ze goed voor jou en je echte ouders zorgen, en ik reken erop dat ze je zullen laten gaan als de oorlog voorbij is.
Lieve Azulena, hoewel ik het thuis nooit eerder heb gezegd, wil ik dat je weet dat ik geen standpunt inneem in de oorlog. Zoals ik ook Lizzie al schreef: ik neem noch je vader, noch haar iets kwalijk, ik kan alleen hopen dat het snel voorbij is. Dat wilt ook zeggen dat welke keuze jij ook maakt, ik je dat niet kwalijk zal nemen. Al weet je nu wie je echt bent, voor mij zal je altijd dezelfde blijven, ik zal je altijd als mijn dochter blijven zien. Wat er ook gebeurt, wat je ook besluit, wat je ook doet, ik zal altijd van je houden en je altijd steunen.
Ik hoop je snel weer thuis te zien, lieve dochter, we zullen veel hebben om over te praten, en het zou me een eer zijn als je je aan je echte ouders wilt voorstellen. En het moment dat ik je hier thuis weer kan omhelzen zal één van de gelukkigste uit mijn leven zijn, ik kijk er nu al naar uit!

Je moeder
Jursena

Keylina had tranen in haar ogen toen ze de brief gelezen had. Ze gaf hem ook aan onze ouders.
“Ik mis haar zo”, fluisterde ze.
“Ik weet het”, zei ik zacht, en ik omhelsde haar.
“Ik mag haar niet terug schrijven hé?”, vroeg ze.