Brieven - 106

Twee maanden later kwam een postvalk van de vuurnatie de troonzaal in gevolgen terwijl ik met Yue en Diana zat te praten. Verbaasd nam ik de dikke rol brieven aan. Nieuwsgierig telde ik het aantal bladen. Het waren er acht. De eerste was aan mij gericht en ik begon te lezen.

Beste Lizzie

Aan Azulena’s brief begreep ik dat je haar de waarheid verteld hebt, zoals ik had verwacht. Ik ben blij dat ze het eindelijk weet. Ik hoop van harte dat jullie het mij niet kwalijk nemen dat ik het haar niet eerder kon vertellen. Je begrijpt natuurlijk dat mijn man hier niets van mag weten, hij heeft nog niet aan de gaten dat je haar echte zus bent.
Ik wil je bedanken dat ze me mocht schrijven, en ik neem je uiteraard niets kwalijk omdat je haar gevangen hebt genomen. Ik wist dat dat zou gebeuren. Ik weet dat ze me schreef dat die brief de enige was die ze mocht schrijven, maar ik hoop dat je haar de brief wilt geven die hierbij zit. Het zou me helemaal gelukkig maken als ze me zou mogen antwoorden. Mijn man weet niets van deze brief, hij is vanochtend vertrokken op een missie en als je Azulena – ik weet dat ze voor jou Keylina zal zijn, maar zo heb ik haar altijd gekend – meteen laat terugschrijven zou ik de brief een week voor mijn man terug is moeten hebben. Ook al heb ik altijd geweten dat ze het niet was, ik heb haar altijd gezien als mijn eigen dochter.
Behalve mijn brief aan Azulena zitten hier nog andere brieven bij, ook brieven waar mijn man noch zijn getrouwen van op de hoogte zijn. Ik heb de watermeesters die hier zijn om de soldaten en ook mij te verzorgen toestemming gegeven hun families stiekem een brief te schrijven. Als hun families willen antwoorden kan dat ook, ik zal hen de brieven bezorgen.
Beste Lizzie, ik hoop dat de oorlog snel voorbij is, maar ik kies geen kant. Ik neem noch mijn man, noch jou, noch iemand anders die iets met de oorlog te maken heeft iets kwalijk. Ik zou je na de oorlog graag ontmoeten, en je ouders, en ik kijk er al naar uit om mijn dochter terug te zien.

Vriendelijke groeten,
Vuurvrouw Jursena

Ik glimlachte, Jursena leek me een goede en eerlijke vrouw. Ik liet Yue de brief ook lezen.
“Ze lijkt me een aardige vrouw”, zei Yue. Ik keek intussen snel even naar de brieven van de gevangenen en gaf die ook aan Yue. “Ik roep hun families dadelijk bij me, ga jij je zus die brief maar geven.”
“Oké”, glimlachte ik. Ik liep naar de kamer van mijn moeder, waar mijn vader en Keylina momenteel ook zaten.