Brieven - 105

“Ik geloof niet dat je moeder ons echt veel misdaan heeft, als ik Lizzie mag geloven is ze al heel lang ziek”, zei Yue rustig. “En strikt gesproken zijn jullie ook mijn vijanden. Ik hou enkel niet zo van al die oorlog en dat vijandelijke gedoe.”
“Ik ook niet”, zei mam. “Al die oorlog is toch nergens voor nodig?”
“In principe zou ik dat met u eens zijn, maar u begrijpt hopelijk wel dat wij ons willen verdedigen als we aangevallen worden?”, vroeg Yue.
“Ik wil geen oorlog!”, riep Yle plots. “Jullie mogen geen vijanden zijn want jullie zijn allemaal lief.”
“Oh, zijn we dat?”, plaagde ik het prinsesje, en begon haar te kietelen.
“Ah, stop!”, gierde ze meteen. Ze gilde het uit van het lachen. Kietelen was iets waar ze niet goed tegen kon. Lachend liet ik haar dan ook maar met rust. “Iedereen is lief, behalve jij”, verkondigde ze.
“Echt waar?”, vroeg ik, gemaakt boos, en begon haar weer te kietelen.
“Ah, nee, stop!”
“Als je zegt dat ik ook lief ben”, plaagde ik haar.
“Je bent ook lief!”, gilde ze.
“Hoe lief?”
“De liefste tante van de hele wereld!”, riep ze. Ik stopte weer.
“Samen met tante Diana zeker?”, knipoogde ik.
“Ja, tante Diana en jij zijn even lief, en mama is de liefste.”
“Kom dan maar hier, lieve dochter van me”, zei Yue, en trok Yle op haar schoot. Het werd verder weer echt gezellig, Yle was precies op het juiste moment tussen gekomen.

Tot ieders verbazing, behalve van Yue, kwam er na het eten een bediende met een taart binnen. Daarom dus dat er zo weinig eten was, begreep ik. Ik had al gemerkt dat er minder was dan gewoonlijk. Er stond een grote 19 op.
“Voor wie is die taart?”, vroeg Yle nieuwsgierig.
“Voor Keylina, ze is vandaag jarig”, zei Yue. Keylina kreeg tranen in haar ogen. Ik sloeg mijn arm om haar heen.
“Dit is te veel”, snikte ze.
“Ben je er niet blij mee, tante Keylina?”, vroeg Yle verbaasd, toen ze Keylina zag huilen.
“Jawel hoor”, glimlachte Keylina, nog steeds met tranen in haar ogen.
“Waarom ween je dan?”
“Grote mensen huilen soms ook als ze heel blij of gelukkig zijn”, legde moeder uit.
“Oh”, zei Yle verbaasd. Yue liet intussen een bediende de taart in stukken snijden.
“Welk stuk wil jij?”, vroeg Keylina aan Yle.
“Jij bent jarig, jij moet eerst kiezen”, vond ze. Keylina glimlachte en liet zich een stuk opscheppen. Later, toen Yle weg was, zei ze dat het een bijna perfecte verjaardag was. Enkel haar andere moeder ontbrak.