Brieven - 102

De volgende dag ging ik al snel naar Keylina.
“Gelukkige verjaardag, zusje”, glimlachte ik.
“Hoi Lizzie”, glimlachte ze. Ik gaf haar een verjaardagskaart die ik gisterenavond nog snel had gemaakt. Ze zette hem op haar tafel. “Bedankt.”
“Graag gedaan.” Daarna zwegen we even. Ik voelde dat ze ergens mee zat.
“Lizzie, hoe zit dat nu juist met die elementen?”, vroeg ze na een tijdje stilte.
“Oh ja, ik zou je het boek geven”, herinnerde ik me.
“Heb je dat hier dan?”, ze was stomverbaasd.
“Meenemen in het vuurnatieleger zou zelfmoord geweest zijn”, zei ik glimlachend. “Maar ik heb het hier in de bibliotheek zien staan, ik zal het even halen voor je.”
“Hebben ze hier een bibliotheek?” Ik zag Keylina’s ogen vrolijk twinkelen.
“Ook zo verslaafd aan boeken, zusje”, vroeg ik zacht.
“Ja”, fluisterde ze.
“Nu kan niemand meer zeggen dat we niets gemeen hebben”, grinnikte ik. “Kom maar mee.”
“Mag ik zomaar mijn kamer uit?”, vroeg ze verbaasd.
“Als ik of een wachter er bij ben wel”, knikte ik. Ze kwam naar me toe en deed haar handen op haar rug.
“Laat dat ook maar, je kan geen boeken lezen als je geen handen hebt om te bladeren”, plaagde ik. Ze keek me verbaasd aan. “Kom”, wenkte ik, en ik ging haar voor.