Brieven - 101

“Het is niet dat ze me toen meteen vertrouwde hoor”, zei ik. “De wachters wilden me terug naar het paleis brengen toen ik iets voelde, iets wat geen enkele andere vuurmeester kan voelen voor zover ik weet. Ik voelde de aanwezigheid van vuur, bedwongen door vuurmeesters. Ik wist dat een nieuwe aanval snel zou beginnen, en ik heb de prinses gewaarschuwd. Eerst wilde ze me terug laten opsluiten, maar ik kon haar overhalen mij te laten helpen. En het lukte, ik kon de admiraal overtuigen terug te trekken en met de vuurheer te overleggen.”
“Oh ja, met gijzelaars en zo”, herinnerde Keylina zich.
“Inderdaad”, knikte ik. “De prinses stuurde me daarna niet meer naar de gevangenis, ze vond dat het geen zin had als ik zo makkelijk kon ontsnappen. Ik kreeg deze kamer. De volgende ochtend kwam Yue naar me toe. Ze zei me dat me vertrouwde en dat ze zich nog nooit vergist had, maar dat ze het als prinses niet kon maken me zomaar te vertrouwen zonder bewijzen. Ze vroeg me om een test te ondergaan.”
“En dat heb je gedaan?”, vroeg Keylina zacht.
“Ja. Na de test verklaarden de geestelijken dat ik voor honderd procent te vertrouwen ben en dat dat altijd zo zal blijven.” Het tweede deel van de voorspelling hield ik zoals altijd geheid, enkel Yue, de geestelijken en ik waren op de hoogte.
“Deed die test pijn?”, vroeg mama.
“Nee, maar het was wel behoorlijk eng”, glimlachte ik.
“En sindsdien vertrouwt Yue je”, zei papa.
“Ja”, knikte ik. Ik aarzelde even. “Ik wil jullie er niet toe dwingen, maar als jullie die test ook laten doen en de uitkomst is goed kan ik Yue er bijna zeker van overtuigen jullie vrij te laten.”
“En anders?”, vroeg Keylina zacht.
“Anders zullen jullie pas vrij zijn als de oorlog voorbij is, of als de vuurnatie deze stam in handen krijgt, maar die kans is zo goed als nul.” Er viel een stilte. “Jullie hoeven niet meteen te beslissen”, zei ik. “Er is nog tijd genoeg.”
“En wat als de uitkomst slecht is?”, vroeg mijn vader.
“Dat hangt er van af hoe slecht, maar waarschijnlijk blijft het dan gewoon hoe het nu is, of op z’n minst voorlopig.”
“We zullen er over denken”, zei mam. Ik knikte. De rest van de avond was heel gezellig, en we gingen behoorlijk laat slapen.