Brieven - 100

Ik liet Yue even weten dat ik ook een brief van Keylina aan haar moeder zou versturen, maar zoals ik verwachtte had ze daar geen moeite mee. Ze begreep ook wel dat Keylina het moeilijk had nu, gevangen genomen worden en dan moeten horen dat iedereen heel je leven tegen je gelogen heeft.

’s Avonds at ik samen met Keylina en mijn ouders op mijn kamer. Het was best gezellig.
“Zeg Lizzie, hoe heb je prinses Yue eigenlijk zo ver gekregen dat ze je vertrouwt?”, vroeg Keylina na een tijdje.
“Dat ging vrij snel”, glimlachte ik. “Ik was de enige gevangene, en dus liet ze me bij zich komen om even behoorlijk kwaad te schreeuwen wat ze van de aanval vond. Niet dat ik haar ongelijk kon geven, maar voor mij was elk woord een steek in mijn hart, ik was nooit vrijwillig bij het leger gegaan, zoals je weet. Toen ze klaar was vroeg ze wat ik erop te zeggen had, en toen ik zei dat ik tegen de oorlog was leek dat haar wat te kalmeren, maar natuurlijk vertrouwde ze me nog niet. Een week later werd ik terug bij haar geroepen, ze wou weten waarom het oorlog was en wat de vuurheer nog van plan was. En vooral ook wat ze er tegen kon doen. Ik bood aan te proberen bij een volgende aanval te proberen de soldaten te overhalen weg te gaan. Ze had daar natuurlijk eerst haar twijfels bij, want ze kon niet zeker weten dat de reden die ik het leger zou geven niet de echte reden was. Dus toen beweerde ik doodleuk dat ze me kon vertrouwen want dat ik zo kon ontsnappen als ik wou en dat nog niet gedaan had.” Ik grinnikte bij de gedachte. “Ze daagde me uit het te proberen, en het lukte nog ook. Ik ging tot vlak buiten stam, en daar moest ik een half uur wachten voor de wachters me weer gevonden hadden. Die waren behoorlijk kwaad, hoewel ik opzettelijk niemand pijn had gedaan. Gelukkig was er een die de rest kon kalmeren toen ik zei dat het spelletje, zoals ik het noemde, voorbij was.”
“Iemands vertrouwen winnen door te ontsnappen”, grinnikte mama. “Zoiets heb ik nooit eerder gehoord.”