241~

Laura PoV
Ik denk dat ik alles bij elkaar had kunnen krijgen tegen dat ik begon honger te krijgen. Broodjes -niet helemaal wat ik geplant had, maar goed-, kaarsen, ik had een rozen parfum rond gespoten -waar ik nu al bijna spijt van had toen ik me herinnerde hoeveel die me gekost had-, ik had wonder boven wonder zachte muziek gevonden. Tom was boven de hele tijd bezig geweest, ik hoorde dat hij een paar nieuwe dingen probeerde. Het gaf een rustgevend effect op mijn middag. Toen ik me even neerzette in de zetel, hoorde ik de muziek net stoppen. Spreek van timing.
Ik wachtte beneden bij het veel te krappe trapje. Hij glimlachte op zo'n ...verleidelijke manier. Hij wachtte tot ik aan de kant zou gaan maar dat deed ik niet. 'Ogen toe.' mompelde ik zacht. Hij keek verbaast, en ik legde mijn handen voor zijn ogen. Irritant genoeg moest ik daarvoor me helemaal uitrekken. Hij grinnikte toen hij dat opmerkte. Ik probeerde hem een beetje naar de "woon"ruimte te sturen maar ik had eerder het gevoel dat ik achter hem aan bungelde. Hij probeerde te ruiken, en dat kon ik hem moeilijk verbieden, ik kon moeilijk zijn neus ook nog dichtknijpen. Ik probeerde er in eerste instantie voor te zorgen dat hij nu niet van de trapjes afviel. ZOiets zou kunnen zorgen voor een Domper op de stemming. Tom keek verwonderd rond, en keek toen bijna verontschuldigend naar mij. 'Had ík dit eigenlijk niet moeten doen voor jou?' vroeg hij zacht. Ik haalde mijn schouders op. 'Zo erg vind ik het niet.' mompelde ik met een kleine glimlach. hij leunde een beetje voorover om me te kussen. 'Nu ga ik me echt schuldig voelen als ik het niet kan...gelijk maken. Ik ga echt nooit iets bijeen krijgen,hé.' mompelde hij zachtjes. Ik grinnikte alleen. hij sleepte me mee naar de tafel, zou je geloven dat het al weer bijna zes uur 's avonds was?