Behind The Fairytale |17|

Behind The Fairytale |17|
Ashley Luce Marylin
Een vampier die in Volterra was geweest en zijn vriendin zocht. Haar beschrijving was vaag, er bestonden heel veel mensenetende vampiers met donker haar en een iets gespierdere lichaamsbouw... Zou ik hem kennen? Zou ik het meisje kennen? Misschien. De kans was er, de kans was er ook dat ik hen niet kende, maar wel vermoord had toen ik bij de Volturi zat. Hoe veel vampiers zou ik vermoord hebben? Meer als ik me kon herinneren, dat voelde ik. De gaten in mijn geheugen waren vreselijk irritant, zo verschrikkelijk moeilijk om te negeren, want bij niets kon ik het nog tegenhouden om te denken of ik het misschien niet al wist. Ondertussen waren de elfjes weg gegaan en kon ik rustig proberen na te denken en mijn geheugen op te frissen. Zou dat lukken met mijn gave van in het verleden te kijken? Ik hoopte het. Embry zat naast me en bleef naar me staren. Eerst had ik dat heel vreemd gevonden, maar blijkbaar was hij met me ingeprent. Oke, dan. Ik niet met hem, waarschijnlijk omdat ik met Daniël ingeprent was. Maar Daniël was dood.

Embry Call
De stilte was tegenwoordig normaal. Ze lag neer en was moe, veel kon ze niet doen met haar wonde en ze deed de hele tijd moeite om haar dingen te herinneren, zei ze.
Ik kon het niet laten, ik moest het gevraagd hebben. ‘Zit je nog altijd in met Miles?’
Ze keek eens pijnlijk naar beneden, dacht na en gaf toen maar slaperig antwoord. ‘Sorry, de Volturi hebben me helemaal gehersenspoeld. Wie is Miles?’
Ze wist het niet meer, geweldig. Tanks, Aro! Nu ging ik haar dus echt niet vertellen over de inprent van haar die ik vermoord had omdat hij haar alleen maar kapot maakte. ‘Miles is een jongen uit Forks, we zagen hem eens aan het strand wandelen en hij kwam naar ons toe. Hij had direct een verschrikkelijk grote crush op je.’ Ik lachte terwijl ik moeiteloos begon te liegen. Het voelde goed dat ze het vergeten was, slecht om tegen haar te liegen, maar ook wel goed, want zo herinnerde ik haar niet aan al die pijn. Maar volgens mij was ze nooit met hem ingeprent. Hadden haar hersenen dat alleen verzonnen om haar aandacht wat meer van die dode inprent weg te krijgen. Het was ook helemaal niet logisch dat ze opnieuw in zou prenten, dat doe je maar een keer in je leven. Pech gehad als die inprent dan net dood gaat, maar je prent niet opnieuw in. Denk ik. Dus, ik loog al een beetje minder als wanneer ze echt met hem ingeprent zou zijn.
‘Ooh. Wat vind ik van Miles?’ Ze keek me recht in mijn ogen, de twinkeling die daar te zien was, gaf me een duidelijke bevestiging van dat ze niets meer wist over Miles.
‘Je vind hem een enorme sukkel, je vind mij veel cooler.’ Ik lachte.
‘Natuurlijk. Jij hebt mijn leven gered, dan kan het toch niet anders?’ Glimlachtte ze mijn kant uit.
‘Nee hoor, je vond me vanaf het begin al leuker.’
Een korte, geluidloze lach kwam uit haar mond en ze keek me grijnzend aan. ‘En hoe weet ik dat dat waar is? Misschien haat ik je eigenlijk en doe je nu heel anders, zodat ik je toch kan geloven.’ Ze lachte.

Niet voor Ashley xd