004 ~ Waarom ben ik zo'n arogante sukkel

Ik kan je dwingen. Wanhopig ging ik nog harder rennen. Grommend keek ik achterom, om te kijken of ze achter mij aan kwam. Ja, dat kwam ze. De kleine wolf (ben ik tenminste niet de kleinste meer) had moeite om mij bij te houden. Het had geen zin om nu van allerlei plannetjes te bedenken, ze kon weten wat ik dacht. Opeens realiseerde ik dat Lency en Reamon in de pack van Jacob zaten. Anders kon ik Lency nu niet horen - en andersom.
Dat klopt! Leuk, he? Maar Leah, keer om. Ik kan je uit je trans krijgen, weet je nog? En dat wil je niet, want dan sta je in je blootje. Mhh, misschien dat Reamon dat wel leuk vind. Ik zou hem even roepen, blijf waar je bent! En ik zag haar omkeren. Als ik haar nou is negeerde... Nee, dat werkte niet. Maar misschien wat wel werkte...
Alles ging in een razendsnel tempo voorbij. Witte gedaantes verschenen links en rechts, verdomme, de Cullenkrijtjes kwamen ook even langs lopen. Ik maakte grommende geluiden, alweer. Deze keer harder dan ik normaal deed. Emmett was rechts van het meer, het meer waar in wou springen. Nu niet meer. Ik verga van de stank. Emmett kwam dichterbij, als hij nog verder kwam deed ik hem wat. Ondertussen kwamen Lency en Reamon in de verte al aankomen.
Wie is die witte? dacht Reamon. Ik rolde mijn ogen, en graafde ongeduldig met mijn poten in de grond. Misschien deed ik dat wel als bevrijding ofzo, weet ik veel.
'Wie is die bruine?' snoof Emmett. Ik keek hem met kleine spleetoogjes aan. Mijn haren stonden overeind en mijn lichaam had een springhouding aangenomen.
'Hola - ik wil niet vechten. Tenminste.' Reamon keek mij even aan. We knikte allebei. Lency daar in tegen stond vragend een beetje met haar kop scheef.
Niks wat jij hoeft te weten, Lency. dacht ik geirriteerd. Bah, ik haatte haar nieuwgierigheid nu al. Reamon had nu ook een drijgende houding aangenomen - shit! Hij begreep het verkeerd! Ik dacht dat hij bedoelde dat we weg van Lency zouden rennen, maar nee. Voordat Reamon bij Emmett was, was Emmett als dichterbij Reamon. Ik kon het niet pikken, ik sprong op Emmett af - ik hoop een beetje ongezien - toen hij Reamon iets aan wou doen. Alleen hij pakte mij, en brak mijn poot. Ik gromde en snoofde woedend.
GA IEMAND HALEN, JA? dacht is vol pijn en boosheid. Emmett kwam dichterbij, lachend. Ik beet hem in zijn arm, met uitgestrekte hals. Alleen toen brak hij ook mijn linkerpoot. Gelukkig zaten ze er nog aan.
'Krijg je er van als je met me wilt vechten.' Nuchter liep hij weg.