Chapter 2.3 - Stowaway

"Lang verhaal," zei ze kort.
"Ik heb de tijd. Jij?"
Ze zuchtte plotseling vermoeid en liet haar hoofd hangen. "Ik vrees dat ik niets beters te doen heb."
"Oké!" zei Jack opgewekt. Hij was even stil. "Ik zou wel graag ergens gaan zitten, als je dat niet erg vind." Hij keek veelbetekenend naar zijn stoel.
"Dat meen je niet," zei ze geïrriteerd.
"Het is mijn stoel. Ga maar op het bed zitten of zo."
Ze wierp hem een woedende blik toe en stond op om plaats voor hem te maken. Jack grijnsde en nestelde zich in zijn stoel.
"Hmm, hij is nog warm," grijnsde hij.
Het meisje rolde met haar ogen. "Alsjeblieft zeg," kreunde ze.
"Nou, kom maar op met je verhaal," zei Jack, alsof hij haar niet gehoord had.
Ze plofte op het bed neer en stak van wal. "Aangezien ik nog niet zo diep gezonken ben dat ik mijn eigen naam niet meer weet-"
"Leuke woordkeuze."
"Dank je. Goed, die vraag is dus makkelijk. Je kunt me Marin noemen."
Hij bekeek haar eens goed. "Je ziet er niet uit als een Marin."
"Dat is dan jouw probleem," snauwde ze. "Goed, Marin dus. En ik ben hier omdat..." Ze fronste even haar wenkbrauwen, alsof ze zich iets probeerde te herinneren. "God, ja, ik... Ik..."
"Je bent hier omdat...?" drong hij aan.
Marin leek verslagen. "Ik weet het niet meer. Ik weet het echt niet meer."
Hij keek haar onderzoekend aan, niet helemaal overtuigd. "Net zei je nog dat het een lang verhaal was."
"Dat is het ook... Denk ik." Ze wreef over haar voorhoofd. Haar ogen, die net nog vol woedende kracht stonden, leken nu dof.
"Hm. Misschien dat je het je later herinnert," zei Jack.
"Misschien. Oké, het is jouw beurt. Jack Sparrow, zei je toch?"
"Dat ben ik."
"Wat ik een beetje vreemd vind, is hoe het kan dat ik je nooit eerder gezien heb, terwijl ik geloof ik al een tijdje op dit schip zit. En nu opeens kom jij opdagen met de bewering dat je kapitein ervan bent?"
"Lang verhaal..."
"Laten we hopen dat jij het niet vergeten bent."
"Nee. Het komt erop neer dat ik mijn schip regelmatig verlies aan allerlei types, of met schip en al naar de bodem van de oceaan zink, en meer van dat soort dingen. Maar ik krijg hem altijd weer terug, zoals je ziet."
"En wat gebeurt er met degenen die de Pearl van je stelen?" informeerde ze.
Hij grijnsde. "Eens even denken... ondood, dood, weer levend, ook dood... Nee, het loopt bepaald niet goed met ze af, over het algemeen."
Marin glimlachte flauwtjes. "Ik hoop met mij wel."
Hij bekeek haar eens goed. "Natuurlijk."
"Hoezo natuurlijk?"
"Nou, het zou nogal zonde zijn, of niet?"
De felle blik was terug, en op haar getinte wangen lag een lichte blos. "Geen denken aan," siste ze.
Jack stak zijn handen op in een onschuldig gebaar, een typische ik-weet-van-niks-houding. "Wat? Ik stel alleen een feit vast."
"Het zal wel. Moet jij niet terug naar je bemanning?"
"Wil je me weg hebben of zo?"
"Hoe kom je erbij? Nee, ik vroeg me alleen af of een kapitein geen betere dingen te doen heeft dan met een verstekelinge praten."
"Dat heb ik inderdaad." Hij bleef zitten en keek haar aan.
"Wat?"
"Dus aangezien dit mijn hut is, lijkt het me logisch dat jíj degene bent die weggaat."
"Juist. En wat wordt ik geacht dan te doen?" vroeg ze koeltjes.
"Wat dacht je van het dek zwabberen?"
"Ik verheug me er nu al op."
"Mooi zo. Want ik heb dringender zaken te doen. Dag Marin," zei hij, zich over de kaart op zijn bureau buigend.
De deur sloeg met een harde klap dicht.