#0~Proloog

De laatste noten stierven langzaam weg. Een gevoel van hoop en geluk overspoelde mij. Zalig als mijn strijkstok de snaren van mijn viool voorzichtig streelt, als de laatste noten verder en verder de grote wereld gaan verkennen. Ik gunde het de muziek wel, want het maakte van de wereld een vrolijke plek.
"Lorette, kom naar beneden! We moeten naar tante Frankin!",de stem van mijn moeder deed mij uit mij dromen opschrikken.
"Nee, moet dit echt?", mompelde ik tussen mijn tanden door.
"Ja hoor, ik kom!",met een zucht verlieten deze woorden mijn mond. Ik stopte mijn viool voorzichtig in de opbergkoffer, de strijkstok er netjes naast. Opeens zakte ik in elkaar.
"Mama!", riep ik, maar ik verloor het bewustzijn. Wat was er toch met mij? Dit was al niet meer de eerste keer deze week. Telkens viel ik flauw, verloor helemaal contact met de wereld en viel in een groot zwart gat.

Dit is het eerste ( redelijk geslaagde ) proloog die ik heb geschreven. Reactie's, verbeterpunten?