1.5| Return

Vanaf de uiterste hoek van de kamer had ik alles gade geslagen. Ik had met pijn in het hart toegekeken hoe alle ogen op Elena Gilbert gericht waren toen ze de deur doorliep. Niet dat het me kon schelen dat elke man in de kamer haar vol verlangen aankeek, in tegendeel zelfs, van mij mochten ze. Maar de manier waarop die ene persoon naar haar keek, hoe hij alles liet vallen voor haar. Hij had naar haar gekeken met een blik waar meer in lag dan enkel verlangen en lust. Iedere vrouw op deze aarde zou willen dat er iemand op die manier naar haar keek, met een blik vol liefde, tederheid en zachtheid. De manier waarop hij ooit naar mij gekeken had, jaren geleden, voor Elena Gilbert ook maar bestond. Een raar gevoel overspoelde me toen ik het tafereel bekeek. Ik kon niet thuisbrengen wat ik juist voelde. Was het jaloezie? Teleurstelling? Woede? Spijt? Ik had geen idee, misschien een mengeling? Met moeite wende ik mijn blik af Ik moest mezelf niet onnodig pijnigen. Ik wist niet wat er met me gebeurde, sinds wanneer was ik zo zwak? Een getik trok m’n aandacht. Mijn blik gleed af naar de grote witte trap die centraal in de kamer stond. Mijn adem stokte in mijn keel. Ik weet niet wat ik had verwacht, dat ze zich hier niet zouden vertonen? Dat ze zich in een kamertje zouden schuilhouden? Hoe zielig was ik wel niet? Tuurlijk zouden ze hier rondlopen, tussen het volk. Ik had alleen niet verwacht dat ze daar zouden staan, allemaal te samen, doen alsof ze de perfecte familie waren. Ik onderdrukte de neiging om opnieuw weg te kijken, ik mocht niet zwak zijn. Moest je me vragen wat het moeilijkste was, hém zo naar Elena zien kijken of moeten toe zien hoe de Mikaelsons daar hun act opvoerden. Ik zou er eerlijk gezegd geen antwoord op kunnen geven. Het werd met de seconde moeilijker, vooral toen Elijah het woord nam en de gasten begroette. Ik wou hier zo graag weg. Weg uit deze kamer, uit deze zaal, uit dit verdomde dorp. Elijah’s woorden drongen niet tot me door, ik liet ze aan me voorbij gaan. Ik kon hem alleen maar aankijken, mezelf ervan overtuigend dat het het beste was om hier te blijven. Zijn bruine ogen dwaalden door de kamer, geen enkel persoon ontsnapte aan zijn blik. Toen zijn ogen de mijne ontmoetten, bleven ze even hangen, even dacht ik een vlaag herkenning te zien in zijn ogen. Ik begin te hallucineren, vertelde ik mezelf. Hij kende me niet, hij wist niet wie ik was. Hij maakte zijn ogen los van de mijne en liet ze verder door de kamer dwalen. Moest ik niet aan de grond genageld hebben gestaan, ik zweer het, ik zou gelopen hebben zo snel ik kon. Weg van hier.