Glee?

Toen we klaar waren met de opdrachten en alle broodjes hadden opgegeven, bood Kurt ons aan om ons naar huis te rijden. Hier zei ik geen nee tegen, mede omdat ik heel erg afgelegen woonde. Ik bleef dan ook, nadat Nathalie en Mike door Kurt waren afgezet bij een klein restaurantje, als laatste zitten. Ik vond het niet erg, want ik voelde me bij hem wel op mijn gemak. Hij trommelde mee met zijn handen op het stuur en neuriede op de maat van de muziek die hij had opgezet. Nogmaals besefte ik wat voor een vrolijke jongen hij was. 'En, zie je het komende jaar een beetje zitten?' vroeg ik hem, gewoon om een gesprek te beginnen. 'Huh?,' vroeg hij, ik had hem uit zijn gedachten gehaald. 'Met mij als lab-partner, bedoel ik,' verduidelijkte ik de vraag. De jongen lachte vriendelijk. 'Ja, natuurlijk,' zei hij. Na zijn antwoord werd het weer stil. We zonken dit keer allebei weg in gedachten. Ik zag Kurt naar de weg staren. Zo onschuldig. Ik begon nieuwsgierig te worden naar waarom hij vandaag na had moeten blijven, en vroeg het hem. 'Nablijven, hoe bedoel je? Ik heb nog nooit na hoeven blijven,' ontkende hij. 'Maar,' zei ik, 'je was nog heel lang na de les in school, net als een paar anderen van wie ik verwacht dat ze na zouden moeten blijven. Waar was je dan vanmiddag zo lang mee bezig?' 'Oh,' zei Kurt, 'nu snap ik wat je bedoeld. Maar ik moest niet nablijven hoor. En de personen die je omschrijft als anderen, die hoefden dat ook niet. Nee, ken je Glee?' Ik trok een wenkbrauw op op bij de vraag. Ja natuurlijk ken ik Glee. Iedereen op McKinly kent Glee. Al had ik de opzet ervan nooit begrepen. Coach Silvester beschreef het altijd als een zielig zang clubje, en dat de mensen die in Glee zaten, nouja, apart waren. 'Sue heeft ons team daar inderdaad wat verhalen over vertelt, ja,' zeg ik twijfelend. Ik denk niet dat hij het leuk vind ze als ik gedetailleerd ga omschrijven. Kurt lijkt wel trots op de Glee club, waarvan hij dus duidelijk deel van uitmaakt. Ik heb geen zin om iets af te gaan kraken op verhalen die anderen me vertelt hebben. 'Wat doe je daar eigenlijk?' vraag ik daarom geïnteresseerd. Ik ben benieuwd hoe hij het over kan brengen. 'Weet je dat echt niet?' vraagt Kurt verbaast, terwijl hij zijn auto laat stoppen voor mijn huis. We blijven zitten om verder te praten. 'Glee is de meest prachtige club van heel de school. Niet alleen om hetgeen dat we er doen. We zingen, dansen, soms acteren we. We doen mee aan wedstrijden. Maar ook omdat het een verlossing is van de dagelijkse sleur, je hebt even nergens om je zorgen over te maken, en je gaat er met plezier heen. Je word geaccepteerd voor wie je bent, ook als he lijkt of dat niet zo is. En het is te combineren met alle andere clubs van school, of het nou de wetenschap club of het football team is.' 'Dat klinkt in ieder geval positiever dan de verhalen die Sue vertelt,' knik ik. Maar in mijn gedachten spoken de beelden van de Glee leden die gepest worden, buitengesloten worden en alles behalve geliefd zijn bij de rest van de school, behalve dan de leden van de Cheerioos, en een enkele football speler. 'Het is soms moeilijk,' zegt Kurt, alsof hij mijn gedachten kan lezen, 'omdat de rest van de school met heel andere ideeën van ons in hun hoofd rondloopt, maar telkens als je steun nodig hebt, is Glee toch waarop je kan vertrouwen.' Ik begrijp Kurt niet helemaal, maar dat zal komen omdat ik Glee niet ken. Dus ik knik maar, voor de tweede keer. 'Bedankt voor de lift naar huis in ieder geval,' zeg ik tegen hem, en ik stap de auto uit.
Ik loop richting de achterdeur als ik Kurt hoor weg rijden. Het is eigenlijk best een aardige jongen, denk ik bij mezelf. Ik heb hem liever als lab-partner dan Nathalie, omdat ik dan de hele tijd naar dat geklef van haar en Mike zou moeten kijken. Stelletjes als lab-partners waren niks. Gelukkig is dat ook Kurt's mening, besefte ik. Ik schopte mijn schoenen uit en hing mijn jas aan de kapstok, legde mijn spullen alvast op de trap naar boven neer. Gelukkig, dacht ik bij mezelf, morgen kan ik weer een tas meenemen. Ik liep door het gangetje naar de woonkamer. Wacht, het duurde even voor ik doorhad dat er een man naar me stond te kijken. 'Pappa!' riep ik blij, voor ik in zijn open arme sprong. 'Hey kleine meid,' zei hij trots, en hij gaf me een knuffel. Ik glimlachte, ik was blij dat hij weer thuis was. 'Lora,' zei mijn vader plechtig, 'ik en je moeder willen je iets voorstellen.'