Chapter 1.5 - A goat, a trumpet and BAM

"Ja, haar, Jack. Heb je daar problemen mee?"
"Eigenlijk wel. Ik bedoel, het ligt absoluut niet in mijn aard om..."
"Het doet er niet toe wat in je aard ligt. Ik heb jou geholpen, en nu help jij mij. Dat was de afspraak." De stem van onder de kap klonk kalm en zelfverzekerd, veel meer dan hijzelf zich voelde. Hij had het inderdaad beloofd. Maar hij kon toch geen onschuldig meisje vermoorden?
Ze zijn niet allemaal onschuldig, bracht hij zichzelf in herinnering. Denk aan Elizabeth, die heeft jou ook omgebracht. Of wat dacht je van Angelica? Of...
De gedachte trof hem als een bliksemflits. "Is het misschien een zeemeermin?"
De man grinnikte zonder al te veel vreugde. "Dat is een goeie! Een zeemeermin, ja, die zijn zeker gevaarlijk, en de zee zou een stuk veiliger zijn zonder hen. Maar heb je niet geluisterd, Jack? Ik zei dat ze op een schip vertrokken is. Uit de haven. Het vasteland dus. Dus tenzij zeemeerminnen op magische wijze opeens benen hebben gekregen..."
"Dat kunnen ze, hoor," zei Jack, maar de man luisterde al niet meer naar hem.
"Luister, je hoeft alleen maar op pad te gaan vanaf hier en wat rond te vragen. Het zal niet al te moeilijk zijn."
"Afgezien van het vermoord-gedeelte dan."
"Alsof jij niet precies weet hoe je mensen een kopje kleiner maakt."
"Dat is anders. Dit is..."
"Het kan me niet schelen hoe anders het is! Zij is dood, vóór het einde van dit jaar. Eénendertig december om twaalf uur precies. Dan ben je te laat. Als ze dan nog leeft..." Hij bedoelde het ongetwijfeld als een dreigement, maar er schuilde nog iets anders in door. Het was belangrijk voor hem, realiseerde Jack. Als dat meisje om twaalf uur die nacht nog leefde, zou er iets verschrikkelijks gebeuren. Zo klonk het.
"Ik zal..." begon hij, maar voor hij zijn zin had kunnen afmaken, realiseerde hij zich dat hij alleen was en de onbekende was verdwenen in de nacht.
"...Mijn best doen," besloot hij tegen de lucht.

Goed, nu had hij alleen nog een bemanning nodig. Zoals gewoonlijk.
"Dit begint vermoeiend te worden," mopperde hij, terwijl hij de kade langs slofte. "Waarom kan ik dat schip nooit langer dan een paar maanden houden?"
Nou ja, dan werd het weer eens tijd voor het gebruikelijke ritueel: net zolang kroegen afschuimen tot hij er één gevonden had.

Jack had niet echt een lijstje met eisen. Hij nam gewoon iedereen aan die zich aanbood, of ze nu een houten been hadden of een ooglapje, een vlotte babbel bij het 'sollicitatiegesprek' (dat er eigenlijk dus niet was) of wat onverstaanbaar gemompel. En dit keer kon het hem nog minder schelen, want hij wilde hier gewoon weg. Hij had lang genoeg gewacht. Al dat gedoe met het vinden van de juiste ingrediënten... Geheimzinnige ontmoetingen met zomaar verschijnende en verdwijnende mensen... Meer dan genoeg had hij ervan. Hij wilde weg uit dit bedompte stadje, weer de frisse zeelucht opsnuiven en de uitgestrekte wateren bevaren. Wat was er nu mooier dan dat?
Al zou hij het vrouwelijke gezelschap wel gaan missen. Misschien nam hij wel een vrouw aan aan boord, als zich er tenminste één aanbood. En ze hem beviel.