Kaneel-broodjes en warme koffie

Waar ben ik nou eigenlijk mee bezig? En noemde hij me nu dom? Als ik dat over mezelf zeg, moet je het ontkennen. Ik moest gaan, denk ik bij mezelf, met mijn oog op de mensen bij het raam. Daarbij had ik met hen afgesproken om huiswerk te gaan maken. Het zal nu wel al lang over vijven zijn. Ik kan de grote klok in de hal niet zien, en probeer op mijn horloge te kijken. Dit gaat niet, Rory houd met te stevig vast. Hoe lang staan we al zo? Ik probeer subtiel een stap naar achteren te doen, maar hij stap mee. 'Rory, ik moet gaan, ze wachten op mij,' ik wijs met mijn ogen naar de hoofdingang, waar Nathalie, Mike en Kurt nog steeds staan. 'Nee,' zegt Rory vastberaden. 'Ja hallo zeg!' begin ik mijn aanval, maar hij stopt me. Rory duwt me iets van hem af, zodat hij me aan kan kijken. 'Je gaat me eerst vertellen wat er aan de hand is,' zegt hij met een steevaste stem, 'waarom zat je achter dat smerige kluisje, en waarom vind je jezelf dom?' Rory kijkt me dringend aan. 'Waarom ga je ervan uit dat ik mijn privé zaken met jou wil bespreken?' riep ik naar hem, mijn luide stem had ik niet nodig, gezien het feit dat Rory vlak bij me zat. Ik moest mijn woede voor Puck ergens kwijt, en hij stond toevallig dichtbij. 'Omdat, nou, je deed zo, je,' Rory was verbaast en hij keek me teleurgesteld aan. Ik deed een een stap opzij en hij liet me gaan. 'Ik zie je morgen,' zeg ik nog, maar de jongen zegt niks terug. 'Wat wàs dat?' vraagt Nathalie mij zodra ik door de deuren naar buiten staap. Maar ik negeer haar vraag en praat eroverheen. 'Kom, laten we opschieten met dat scheikunde, we hebben al tijd verloren,' zeg ik. We lopen met zijn vieren naar de auto van Kurt en rijden het schoolplein af.

Kurt had een modern huis, we gingen met zijn vieren op zijn slaapkamer zitten werken. Die kamer was in de kelder, maar het leek alles behalve. Volgens mij had Kurt hem ingericht, want de slaapkamer was prefect gepersonaliseerd. De opdracht bleek reuze mee te vallen, maar halverwege waren we toch even toe aan een pauze. Kurt liep naar boven om wat te drinken te halen, en Mike liep met hem mee, om te helpen met het dragen van alle glazen. Ik en Nathalie bleven dus over. Nathalie ging wat rechter zitten. 'Mag ik je wat vragen?' vroeg ze, iets onzekerder dan normaal. 'Ja natuurlijk,' zei ik. Als ik nee zou zeggen, dan zou er zo'n ongemakkelijke stilte ontstaan. 'Waarom ben je een Cheerio?' Nathalie keek me met één opgetrokken wenkbrauw aan. Ik beet op mijn lip. Niet aan Puck denken nu, Lora, niet doen. Maar ik kon geen andere reden dan Puck, populair zijn voor Puck of me uitsloven zodat Puck met ziet staan bedenken. 'Ik weet het eigenlijk niet,'loog ik, ik keek haar niet aan. 'Hoezo?' vroeg ik Nathalie. Maar Nathalie liet zich niet zo snel om de tuin leiden. 'Je doet het voor Puck, nietwaar? Tijdens jullie gezamenlijke lessen zit je hem steeds te bespieden,' de stem van Nathalie klinkt hatelijk. 'Wat er ook gebeurt in jou toekomst, Puck zal er geen deel van uitmaken. En, Lora, jij bent niet zo'n typische cheerleader die niet aan haar leven na highschool denkt dus je moet hem laten gaan. Wees verstandig!' Nathalie zei dit zo ineens, ik had het gevoel alsof ze me een preek stond te geven. 'Ach,'zei ik verontwaardigt, 'wat weet jij daar nou van? Alsof een jongen als Puck ooit met jou zou daten. Jij weet niet hoe hij is!' Maar Nathalie vertrok geen spier. 'Vergis je niet, Puck date alles wat maar een beetje vrouwelijk is. Ja, hij is misschien aantrekkelijk door zijn charmes, spieren, of juist omdat hij een bad boy is. Maar dat maakt ze gevaarlijk. Ik ben er ook een keer bijna ingetuind, ongeveer een jaar geleden, gelukkig was Mike er, en heeft hij me, ik mag wel zeggen, gered. En sinds dien zijn we samen.'
Ik was geschrokken van het verhaal van Nathalie. Was het waar? Ja, Puck hangt wel altijd rond met meisjes, maar zou hij ook met elk van hun? Gadverdamme, ik walg van mijn gedachten. Maar ik zie geen reden waarom Nathalie tegen me zou liegen. 'Ik denk dat ik ook een redder nodig heb, wil je me alsjeblieft helpen?' vraag ik aan haar. 'Oh, slimmerd,' zegt ze sarcastisch, 'je hebt mij niet nodig, je hebt al een eigen redder. Let eens wat meer op je vrienden.' Ik twijfel. 'Wie dan? Ik ga toch niet mijn hele team hiervan vertellen?' zeg ik verontwaardigd, 'Ik zou uitgelachen worden, ik zou me kapot schamen!' Nathalie schuld onbegrijpend haar hoofd. 'Ik had heb het over vrienden, Lora, niet over het groepje mensen waarvan je deel uitmaakt.' Ze zwijgt even. 'Jij bent geen Cheerio.' 'Wat?' stoot ik uit, 'zie je me dan nooit lopen in mijn kostuum, op het sportveld, met de meiden, ik...' 'Stil jij!' onderbreekt Nathalie lachend, 'dat zijn allemaal dingen van buiten, kijk eens naar je binnenste zelf? Je echte ik. Als je van binnen één van de Cheerioos geweest zou zijn, had ik je verafschuwd. Dat is nu echt niet zo.' Nathalie pakt mijn beide handen en neemt ze tussen de hare. 'Denk er eens over na, je kan altijd naar me toe komen,' zegt ze met een lieve lach op haar gezicht. Op dat moment komen Kurt en Mike de slaapkamer binnen: 'Kaneel-broodjes en warme koffie,' zeggen ze vrolijk, terwijl ze twee volle dienbladen voor tussen Nathalie en mij neer zetten. Ik word er, ondanks alles wat ik net heb gehoord, ook vrolijk van. Nathalie laat me los en pakt net als de anderen een broodje.
Het is bijna fascinerend om naar deze drie mensen te kijken. Ze lijken zo onschuldig, en maken zich op dit moment nergens zorgen over. Ze zijn hier hun eigen team, waarvan ik zeker weet dat ze het goed getrainde team van coach Silvester zouden kunnen verslaan. En bovenal lijken ze blij te zijn met zichzelf, en ik nam me voor om dat over te nemen.