Behind The Fairytale |15|

Behind The Fairytale |15|
Dauwe
Na een dag of twee bleef ze al langer wakker, ze kon beter praten en had me uitgelegd dat ze niet hoefde te ademen. Dat ze dat enkel nodig had als ze wou spreken of de dingen rond haar ruiken, ze ging niet dood aan een zuurstoftekort. Ook over haar hartslag had ze verteld. Toen ze door had dat we ondertussen wisten dat ze half vampier, half wolf was - May had Embry uiteindelijk toch zo ver gekregen om dat te zeggen - had ze verteld dat haar lichaam met dat vampiergif gewoon in pauze was gezet. Alles stond stil bij een normale vampier, niets zou nog kunnen veranderen, als je de kleur van de ogen niet mee rekent en ook nog de typische “veel te oude vampier-kenmerken” zoals ze het genoemd had. Bij Aro - al had ik helemaal geen idee wie het was - was zijn huid heel oud en precies krantenpapier, over zijn ogen had een melkachtig vlies beginnen komen. Enkel, bij haar was het heel raar en kon ze zelfs van gedaante veranderen.
Ik begreep het niet. Embry geneesde zo snel en ze waren toch half hetzelfde, waarom duurde het bij Ashley dan zo lang? Ik had het haar gevraagd - neen, ik had het aan May gevraagd om te vragen, zo ging de communicatie altijd - en ik had twee kleine woordjes als antwoord: het gif. May snapte het niet en had het dus gewoon letterlijk vertaald, ze dacht dat het misschien nog een betekenis had die ze niet kende. Zo was dat met veel van hun woorden, zei ze.
Ik zag hoe May naar de hut kwam en hoe Embry naar haar toe huppelde van een andere kant. Even stond ze stil om zuchtend te kijken hoe hij onhandig liep te wezen, maar al snel zette ze haar tocht naar hier verder. Toen ze bij de deur stond, riep Embry luid haar naam.
‘Wat?!’ Geïrriteerd keek ze hem aan, ondertussen kende ik het woord. Eerst had ik gedacht dat het een negatief woord was ofzo, omdat ze het altijd zo geïrriteerd tegen elkaar zeiden. Maar dat was het niet.

Embry Call
Ze liep boos naar binnen. Wat had ik nu weer gedaan? Kregen die elfjes hun maandstonden ook, of waren ze gewoon irritant voor niets, zoals Leah? Of neen, Leah is irritant voor veel dingen. Ze is irritant omdat ze veel te veel zelfmedelijden met zichzelf heeft. Het arme meisje is een eindpunt en kan geen kindjes krijgen, Sam raakt ingeprent met haar nicht en ze werd dus helemaal aan de kant geschoven, ze moest haar gedachten met een stelletje onbeschaafde jongens delen en dit en dat. Arme Leah. Niet dus. Leah is ook irritant omdat - denk ik - ze er blij van wordt als andere mensen zich slecht voelen. Dus gaat ze iedereen irriteren om zelf wat minder zielig te doen. Goed dat die geen wolf meer werd.
Met een sprongetje raakte ik op het verhoogje. Ik wierp een vuile blik op mijn genezende been en opende de kleine deur. Ik moest me bukken om er door te gaan zonder mijn hoofd te stoten en keek recht naar Ashley die met veel moeite probeerde te gaan zitten. Ik liep naar haar toe en duwde haar naar beneden.
‘Liggen, jij.’
‘Ik ben geen hond, een wolf, maar die luisteren niet naar zo’n bevelen.’ Ze probeerde weer te gaan zitten. Ik legde mijn hand tegen haar gezonde schouder en duwde weer even. Ze zuchtte luid en vertelde me hoe een stomkop ik wel niet was.
‘May, wat zei jij over die vampier die hier ooit was geweest?’
May wou antwoord geven, maar Ashley vond het nodig om ook een opmerking te geven. ‘Is hier ooit een vampier geweest?’ Haar rode ogen werden groot. Nu kon ik goed zien hoe ze donkerder en donkerder werden. Ze had dorst.
‘Ja, een paar jaar geleden.’ Aan haar gezicht kon je zien dat ze hard moest nadenken.
‘Hoe lang?’ Vroeg ik haar.
‘Vier of vijf jaar. Ik weet het niet exact.’