18. -Daphne

“Hey, alles komt goed,” zei Melanie bemoedigend. “Zullen we een plaatsje zoeken om te gaan zitten? Hier kunnen we ook niet blijven.” Ik veegde mijn tranen weg met de mouw van mijn blouse en knikte. Toen we eenmaal zaten, pakte ik mijn iPod en zocht naar liedjes die niet van One Direction waren. Ik wou even niet aan hen denken. Gelukkig stond er ook nog Ed Sheeran op mijn iPod. Ik sloot mijn ogen terwijl ik naar de liedjes luisterde. Blijkbaar was ik in slaap gevallen, want midden in een One Direction liedje werd ik terug wakker. Ik hoorde Melanie door mijn muziek praten. Ik opende langzaam mijn ogen en keek naar haar. Ze was niet tegen mij aan het praten, ze was aan het bellen. Ik haalde een oortje uit mijn oor om te horen wat ze zei. “Ja, we zijn er bijna. Ok, tot seffens,” zei ze en ze legde af. “Wie was dat?” vroeg ik. “Mijn mama. Ze was al aan het station en ze wilde weten of het nog lang duurde,” zei ze. Ik knikte. Melanie mocht wel veel, maar ze moest altijd iets laten weten. Als ze weg ging moest ze altijd zeggen met wie ze weg ging, hoe laat ze terug zou zijn, waar ze naartoe zou gaan, enzovoort… Ze vond het niet altijd even leuk, maar ze was wel blij dat ze weg mocht. Er werd afgeroepen in de trein dat we het station binnenreden. We namen al onze spullen en wachtten tot de trein stilstond. Toen we uit de trein stapten, zagen we Melanie haar mama vrijwel meteen staan. Ik had me voorgenomen dat als we in België waren, ik geen traan meer zou laten om Niall. Want hoeveel tranen ik ook zou laten om hem, het zou toch niets veranderen. Bovendien zou ik toch alleen maar het humeur van iedereen verpesten. “En hoe was het?” vroeg Melanie’s moeder. “Het was geweldig! Nog eens bedankt dat ik mee mocht!” zei Melanie en ze gaf me een knuffel. “Graag gedaan, daar zijn we toch beste vriendinnen voor! Zelfs als je geen One Direction fan was had ik je meegesleurd naar Londen,” zei ik met een gemaakte glimlach en een knuffel. De autorit duurde niet zo lang want we praatten over vanalles en nog wat. Vooral over One Direction. Voor nu ging het nog om de tranen in te houden, maar vanavond in mijn bed gingen er waarschijnlijk nog wat tranen vloeien. Toen ze me thuis hadden afgezet, bleef ik nog even stilstaan om eens diep adem te halen. Ik deed de deur open en zette mijn grootste glimlach op. “En was het leuk?” vroeg mijn moeder. “Het was super! Dank je dat je mij liet gaan!” riep ik zo blij mogelijk en ik gaf haar een knuffel. Niet zo zeer omdat ik haar gemist had, maar gewoon omdat ik de glimlach niet meer op mijn gezicht kon houden. “Ik ga mijn spullen uitpakken,” zei ik en ik pakte mijn tassen en ging naar boven. Ik deed mij deur op slot en wachtte tot er tranen over mijn wangen zouden rollen. Maar er gebeurde niets. Mijn ogen werden niet eens waterachtig. Was het eigenlijk wel allemaal gebeurd in Londen? Ik begon heel hard te twijfelen. “Daphne, is je koffer al uitgepakt?” hoorde ik mijn moeder beneden aan de trap roepen. “Bijna!” riep ik terug. Ik begon maar gewoon mijn koffer uit te pakken. Toen ik dat had gedaan pakte ik mijn iPod en zette wat muziek op. Opeens dacht ik weer aan iets. Als het allemaal echt gebeurd was, zouden de berichten nog op Twitter staan! Ik rende als een gek naar beneden en zette de computer aan. De computer startte heel traag op en ongeduldig begon ik met mijn vingers op het toetsenbord te tikken. Ik opende internet en typte Twitter in de adresbalk. Ik las al mijn berichten nog eens door. “Dus het is wel allemaal echt gebeurd,” mompelde ik tegen mijn eigen. Mijn ogen begonnen zich met tranen te vullen. Ik las nog snel even mijn mentions. Allemaal berichten van gefreakte fans die zeiden hoe jaloers ze wel niet waren dat alle jongens van One Direction mij volgden op Twitter. Ik had geen zin om ze te beantwoorden. Ik wilde nog snel een bericht typen naar Niall. Ik opende het kadertje voor een privébericht te sturen maar ik wist niet wat te typen. Ik heb zeker tien minuten naar het scherm zitten staren. ‘Ik kan dit niet,’ dacht ik en ik sloot Twitter af. “Ik ben moe, ik ga slapen. Morgen moet ik terug naar school,” zei ik nog snel voor ik de deur dicht deed. Ik hoorde mijn moeder nog iets zeggen als: “Ok, tot morgen.” Ik had me snel gedoucht en ben toen in mijn bed gaan liggen. Het begon nu echt tot mij door te dringen: het was allemaal echt gebeurd. Ik was verliefd op een beroemdheid. En hij ook op mij. Maar hij was zo ver weg. Tranen begonnen weer over mijn wangen te rollen. Mijn gsm ging af, het was Melanie. Toen het deuntje gestopt was nam ik mijn gsm en zette hem uit. Ik wou even alleen zijn. Ik deed het licht uit en ging helemaal onder mijn deken liggen en huilde mezelf in slaap.