Chapter 1.2 A goat, a trumpet and BAM

"Een... een moord?" Jack's stem vertoonde nu voor het eerst een lichte hapering. "Zeg, ik wil niet moeilijk doen en je zeker niet tegen me in het harnas jagen na deze... interessante onthulling, maar zie ik eruit als een moordenaar? Ik bedoel..."
"Je bent een piraat. Dat zegt genoeg in mijn ogen."
"Nou, niet in de mijne!" protesteerde Jack luid. Een aantal mensen keken geïnteresseerd op. De meesten vroegen zich waarschijnlijk af tegen wie de piraat precies praatte, want de man naast hem viel absoluut niet op. Slechts enkelen ontdekten de donkere figuur wiens ogen nu vervaarlijk glinsterden onder de grote kap. Zij huiverden lichtjes en wendden zich snel weer af, zich bewust van gevaarlijke dreiging die er van de man uitging. Jack echter staarde onverschrokken terug.
"Je moet zachtjes praten," zei de gedaante. "Het mag dan lawaaiig en druk lijken, de muren in dit soorten tenten hebben oren, zoals je ongetwijfeld weet."
"Sorry," zei Jack, al klonk het niet heel gemeend. "Maar even serieus, ik ben geen moordenaar. Oké, ik dood wel eens wat mensjes in de hitte van de strijd, maar-"
"Niks te maren. Het is graag of niet." De stem van de onbekende klonk plotseling kil. "Wil je de Pearl terug, of niet?"
"Ja, maar-"
"Heb je daar een magiër voor nodig, of niet?"
"Ja, maar-"
"Wat maar?"
"Als je zo machtig bent, waarom doe je het dan niet zelf?"
"Dat zijn zaken die jou niet aangaan," klonk het koeltjes. "Neem je de deal aan of niet?"
"Ik..."
"Ik weet het goed gemaakt. Ik ga wel eerst."
"Hé?"
De man stond op, zo snel dat het leek alsof hij helemaal niet bewogen had. "Ik zal eerst je schip voor je uit de fles halen, zodat je overtuigd bent van mijn kunnen. Bovendien heb je dan een middel om het doelwit te bereiken. Ik ben er namelijk vrij zeker van dat het zich op zee bevind."
Een voorzichtig glimlachje verscheen op Jack's gezicht. "En wat vertelt je dat ik me aan de overeenkomst houd? Als ik wegzeil..."
De dreiging in zijn stem was onmiskenbaar. "Ik zou het niet proberen als ik jou was."

Ze verlieten de kroeg zonder te betalen en doken meteen het dichtstbijzijnde, donkere steegje in, waar niemand hen nog kon vinden. Al betwijfelde Jack of de waard hun vertrek überhaupt had opgemerkt. Deze man had er een gave voor ongemerkt voort te bewegen, en iets daarvan leek hij op Jack te hebben overgebracht terwijl ze wegliepen. Onwillekeurig vroeg hij zich af hoeveel mensen het leven hadden gelaten dankzij deze onopvallendheid. Een huivering kroop over zijn rug toen hij besefte dat ze hier helemaal alleen waren en zijn hand greep naar zijn zwaard. De geruststellende greep liet hem opgelucht ademhalen, maar hij bleef gespitst op mogelijke tekenen van de aanval.
"Wees gerust, ik doe je niets... Als je je aan de overeenkomst houd, tenminste."
Jack slikte. Het leek wel of de man gedachten kon lezen. Hoewel, nu hij erover nadacht... misschien kon hij dat ook wel. Het was immers een magiër, toch?
Ze liepen, over straten slechts verlicht door het vage schijnsel van de maan, die bijna vol was. Algauw realiseerde Jack zich dat ze richting de haven gingen - natuurlijk. Waar moest je anders heen als je een schip dat was gekrompen tot miniatuurformaat uit een fles wilde bevrijden? Hij had niet gedacht dat het al zo snel zou gebeuren. Maar hoe eerder, hoe beter natuurlijk. Hij kon niet wachten de Pearl weer op de golven te zien drijven... Het stuur in handen te nemen en richting de horizon te varen... Spoedig zou hij haar weerzien, maar tegen welke prijs?